I

Αν ένας άντρας στα σαράντα του
ζωγραφίζει ακόμη θάλασσες και περιστερεώνες,
αν στη σκέψη του καθρεφτίζεται
ένας ήλιος πιο καθαρός,
πιο σαφής, από τον ήλιο της πραγματικότητας,
αν η λέξη «Αμοργός» δεν είναι απλώς
το προσωπείο μιας φευγαλέας, εφηβικής ανάμνησης,
τότε ανάμεσα στο ποίημα της επιθυμίας
και το ποίημα της ανάγκης
ανασαίνει η αληθινή απώλεια.


                       II

Οι πρόλογοι εξαντλήθηκαν.
Δεν μπορούν να υποκαθιστούν διαρκώς το θέμα.
Πρέπει ν’ αποφασίσει αν μπορεί
να κρατηθεί από αυτή την απόλυτη ιδέα
έστω κι αν έχει πάψει να πιστεύει στη δύναμή της.
Είναι ζήτημα πίστης πλέον.


                       III

Αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις του παραδείσου.
Το μάτι προσπαθεί να ερμηνεύσει το αίνιγμα της ομορφιάς
καθώς στο βάθος ανατέλλει αργά-αργά η Δήλος.
Το καλοκαίρι μοιάζει αιώνιο.
Το ποίημα αρχίζει να επινοεί τον εαυτό του
τη στιγμή που εκείνος στρέφει το πρόσωπό του στο φως.

(Τη στιγμή που η φαντασία απελευθερωμένη
από τη συγκεκριμένη αίσθηση του διάπυρου λευκού
υψώνεται κάθετα στον ουρανό.)


                       IV

Ούτε ένα ιστιοφόρο στον ορίζοντα
να κόβει τον καμβά στα δύο.
Η εικόνα ενός δένδρου
με τα ανεμόδαρτα κλαδιά του να σαρώνουν το χώμα
δεν είναι σήμερα μέρος του σκηνικού.
Όμως η γριά που σέρνεται με τα γόνατα στην ανηφόρα
κρατώντας σφιχτά στο χέρι το εικόνισμά Της
είναι.


                       V

Ο άντρας βαδίζει μόνος στην παραλία.
Τον συγκινεί ακόμη ο μελωδικός ψίθυρος των κυμάτων,
ο τρόπος που το νερό νανουρίζει επίμονα τον βράχο.
Η φύση γύρω του
(αρμυρίκια, σάπιες ψαρόβαρκες, κροκάλες)
έχει μια μελαγχολική, ανεπιτήδευτη λαμπρότητα.
Αν ήταν να πεθάνει αυτή τη στιγμή
θα ήθελε να είναι εδώ
στον τόπο αυτό που έχει υπάρξει.
Έστω για λίγο.
Τώρα.