1.
Εδώ, στο σημείο αυτό,
όπου η θάλασσα         (εξαντλημένη μεταφορά         αναγκαία;        ως πότε;)
χάνεται μέσα στις σπηλιές των βράχων
και η φωνή σβήνει από το ισοκράτημα του ανέμου/ των κυμάτων/ της αμμοβολής
το βλέμμα ελευθερωμένο επιτέλους από τα δεσμά της σκέψης
ανασυστήνει τον δικό του καμβά.
Την εικόνα μιας άλλης ομορφιάς.
Αυτής.

2.
Ωστόσο το ουσιώδες έγκειται στην επιλογή της μορφής.
Ποιας ακριβώς;
Για ποιον σκοπό;
Με τι μέσα;

3.
Είναι δύσκολο ν’ αποφασίσει κανείς
αν κάτι είναι ποίηση ή όχι,
αλλά όπως είπε ο Νοβάλις (αν όντως το είπε)
αυτή είναι η μόνη απόφαση που μας αφορά.

4.
Οι σειρήνες, για παράδειγμα.
Τι θα σήμαινε σήμερα η παρουσία τους εδώ;
Θα μπορούσε να πει κανείς
(προσπαθώντας να πρωτοτυπήσει):
«ταξίδια που ματαιώθηκαν,
σχέδια που ακυρώθηκαν,
φράσεις που έμειναν ημιτελείς
για να υπογραμμίζουν την αποτυχία,
την ανθρώπινη διάσταση του εγχειρήματος».
Ενδεχομένως.
Αλλά το ζήτημα της συγκεκριμένης επιλογής φανερώνει κάτι.
Όπως και τα θραύσματα αυτού του ποιήματος.

Ποιήματος;