Rui Cóias

portugués

Harrie Lemmens

neerlandés

[Onde a fuligem avança na maresia para o interior]

Onde a fuligem avança na maresia para o interior,
e no meio da hora cálida desaba um passo,
e outra sombra é a sombra de um prenúncio
ou alguém partindo num intervalo de pétalas,
onde cinzas pairam na largueza dos baldios,
gerando o manto de numerosos anos,
já ausentes, e sózinho alguém acolher o orvalho, ouvindo-se vagões em fundo, com o tremular de tudo fluir e num ponto resumir-se,

compreendemos talvez por fim, ainda que por instinto, fugaz parecença, ou sopro macilento, que essa é a vocação da morte.

E porque o caminho é estreito, tal a criança por ele anda, porque o nosso rosto virão em breve tapar na cerimónia, com a deferência de preces inconsoladas, alinhamos a paisagem ao rumo diverso do que foi cartografado, e consoante a latitude, a idade, o local de acesso ou quando a criança já no caminho não está, desfocamos o mundo com a estrela da incerteza, com o tempo que não temos nem iremos ter, cúmplices de um destino que nos liga ao invisível, enquanto diz adeus outra vez mais outra alma que se finda.

© Rui Cóias
De: A Europa
Edições Tinta da China, 2016
Producción de Audio: Gravado nos Estúdios da Bica em Abril de 2017. Produção Alexandre Cortez. / Recorded at Estúdios da Bica, April 2017. Produced by Alexandre Cortez.

[Wanneer het roet oprukt in de zeelucht landinwaarts]

Wanneer het roet oprukt in de zeelucht landinwaarts,
en op het warmste uur een stapje terugdoet,
en een andere schaduw de schaduw van een voorspelling is 
of iemand die vertrekt tussen vallende bloesems,
waar as over de breedte van de braakliggende velden hangt,
en daar de deken van talrijke voorbije jaren weeft,
en iemand alleen de dauw verwelkomt terwijl ver weg wagons te horen zijn, met het voordeel dat alles stroomt en in één punt samenkomt,

begrijpen we misschien eindelijk, al is het instinctief, een vluchtige gelijkenis of vage ademtocht, dat dat de roeping is van de dood.

En omdat de weg smal is, net als het kind dat erover loopt, omdat ons gezicht weldra bedekt zal worden in de wake,  met de eerbied van troost ontberende gebeden, betreden we het landschap met een andere koers dan was uitgezet, en overeenkomstig de breedtegraad, de leeftijd, de toegangsplaats  of wanneer het kind al niet meer op de weg loopt, versluieren we de wereld met wat daar aan onzekerheid bij komt, met de tijd die we niet hebben en ook niet zullen krijgen, deelgenoten  van een noodlot dat ons bindt aan het onzichtbare, terwijl wederom een andere ziel vaarwel zegt en dooft.

Vertaling: Harrie Lemmens