een dag

vliegende ogen met verende vleugels lichten geworpen
op een landkaart getekend in handen vlammend
klaarwakker dat zei ik toch niet een ademloos lichtgewicht
honingmerk en stuifmeel van levende klaprozen blauwe
velden korenbloemen als ontpopte hoofden eenogige
wolkeloze lucht waar dromen vandaan tevoorschijn
komen als zijderupsjes zich in duizenden meters
spinnende talen op grijsgroene moerbeibladen bedekt
met haartjes onthullende draden een verliefde zon
tegemoet komen zomaar zonder opdracht of regen
strekkende voelsprieten even een aanraking
van uitslaande vleugels naar wat is (een dag)

waar komen vlinders vandaan die invasie van lentelijke
lichtgevoeligheid ondragelijk bijna witte vleugels
gespikkeld uit een droom ontwaakte nacht zo vroeg
een hand vol ochtenddauw gedronken van glanzende
grassprieten en enige uren die klonken als zware klokken
in een dorp tussen niet gespecificeerde bergen
waar mensen wonen ergens op aarde uit haar voegen
prei en uien oogsten appels in een gaard en bomen bloeien
druiven barsten voor rijping in roestvrijstalen tonnen
en straks een neus verleiden het verhemelte dan
over de tong gaan als voorproef op wie vannacht
in enige uren aanloop van opnieuw (een dag)

verschijnt in het raam een land van ijsvogels
dan kraken ijsbloemen op warme adem naar lippen
bewegen als herinneringen losgelaten haren langs wolken
niet door gespikkelde vlinders of de wind bezochte wegen
een huis de struik in een berm bevroren regenwater
verdwijnt aarde onder een witte in lichtstralen
verpakte glinsterende oppervlakte tekenen diezelfde
wolken van weer wat nevel voorbij de koude morgen
springen vlokjes het licht in een welving
van horizonnen laten vinger voor vinger schaduwen
glijden langs bomen wakker worden zich herhalen
woord voor woord een ademen (een dag)

© Rozalie Hirs
De: Gestamelde werken
Amsterdam: Querido, 2012
ISBN: ISBN 978-90-214-4243-3
Producción de Audio: Haus für Poesie, 2018

diena

skriejančios akys plunksnų sparnais šviesos krinta
ant žemėlapio išraižyto ant rankų čežant
staiga pakirdau juk sakiau lengvasvoris uždusęs
laukinių aguonų medaus raštas žiedadulkės mėlynuojantys
rugiagėlių laukai besikalančios vienakės galvos
vaiskus dangus iš kurio randas sapnai atropoja
lyg šilkverpiai tūkstančiais metrų verpdami
kalbą šilkmedžio rūškani žali lapai
apaugę išdavikiškais šereliais įsimylėjusi saulė
atkopia iš priešakio tiesiog be niekur nieko ir lietaus
tįstantys čiuptuvėliai skubrūs prisilietimai
išskėstų sparnų prie to kas yra (diena)

iš kur atkeliauja drugiai pavasarinė invazija
nepakeliama akinanti šviesa kone balti sparnai
dėmėti iš sapno pakirsta naktis anksti
delnas sklidinas ryto rasos prigėręs nuo žibančių
želmenų valandos skamba it sunkūs varpai
kaime tarp nykių kalnų kur
žmonės gyvena kur iš žemės iš jos randų
rauna porus ir svogūnus raško obuolius soduos žydi medžiai
sirpdamos sprogsta vynuogės nerūdijančio plieno statinėse
netruks glostyti šnerves kutens gomurį
liežuviu nuvilnija šios nakties prieskonis
po kelių mirksnių vėl auš (diena)

lange verias ledpaukščių žemė
sutraška ledo gėlės šiltam atodūsy keliaudamos link lūpų
plaikstosi lyg prisiminimai palaidi plaukai sulig debesimis
nė ženklo dėmėto drugio ar vėjo išvaikščiotų kelių
namas krūmas šalikelėj užšalusioj valkoj
išnyksta žemė po baltais spinduliais
apvytu švytinčiu paviršium tų pačių debesų
raštai šiek tiek miglos žvarbų rytą
šokinėja snaigės šviesa vidunakčio saulės
skliaute pirštas seka pirštą šešėliai
slysta medžių paviršiais bunda ir kartoja
žodį po žodžio kvėpuoja (diena)

Vertimas: Aušra Gudavičiūtė & Gytis Norvilas