Όπως είναι γραμμένο με μολύβι πάνω στην παλιά κάρτ-ποστάλ,

déposé No 10, Ράμλι είναι το όνομα ενός θερέτρου,

μιας κεντρικής οδού στη συνοικία των ξένων

κι ενός σταθμού, απ’ όπου φεύγουν τραίνα για την παραλία.

Στην κάρτα η λεωφόρος στρίβει ελαφρά

προς τον σταθμό μέσα σε μια σκόνη κοκκινωπή,

για να υπάρχει, θαρρείς, πάντα η δυνατότητα

διαφυγής από τη θερινή αποκάρωση

προς τη θάλασσα, προς το Ράμλι, προς την Αθήνα.

Όλος ο ξεπεσμός και η ανία αυτής της συνοικίας,

όπως δεν τη διανοήθηκε καν ο Κάρλο Μιέλι,

δημιουργός της έγχρωμης κάρτ-ποστάλ, είναι παρούσα:

μια άοσμη απάθεια

σαν ρόδο από μετάξι κερωμένο.

Και πού είναι η Ανατολή; Ο κύριος Μιέλι φρόντισε.

Δεξιά, δίπλα στα σπίτια των ξένων

με τις λευκές μαρκίζες και τα μπαλκόνια,

με τα ανθρωπάκια στον δρόμο, λίαν μικροσκοπικά

για είναι όντως ανέκφραστα,

προσέθεσε μια ροτόντα.

Σ’ αυτόν τον κύκλο βλέπει κανείς μια Νουβιανή με φερετζέ,

έναν άνδρα με φέσι κι ένα τρυφηλό αγόρι.

Ποζάρουν κάτω από φύλλα μπανανιάς σαν κρόσσια

χωρίς καμιά πλέον σύσπαση στο πρόσωπο,

διαλυμένοι κάτω απ’ τον φακό σε σκούρα στίγματα,

που μπορεί να είναι τα πάντα, δηλαδή τίποτα,

η μονάχα η ψεκασμένη θέρμη των σωμάτων τους

με το χρώμα και τη σκληράδα της ελιάς.

Αλλά το βλέμμα όλο και γυρίζει

πάνω σ’ αυτή την άδεια λεωφόρο, στη μορφή ενός άνδρα

με ρούχα ευρωπαϊκά, που λίγο πριν απ’ τον σταθμό

στρίβει τελικά σ’ ένα δρομάκι σκοτεινό,

ίσως ο Καβάφης, σαραντάρης τότε,

αν και τίποτε δεν συνηγορεί υπέρ αυτού, αν και

τα πάντα συντείνουν στην αναζήτηση της θάλασσας.