Triptikas

I.
Medžiotojo malda

G.Ž.

meldžiasi medžiotojas
nebūna
be reikalo nulietas žemėn
joks šnabždesys, joks garsas
kai meldžiasi medžiotojas
žvėries klausa įskyla
kai meldžiasi medžiotojas
jo vaikas
užveisia ant upės kranto
mažų medinių elnių
gyvą bandą
jo motina
nenuseka kelias dienas
negrįžtančio medžioklio pėdom
rami
pasiuvus apsauginę skrandą
nukanda
žvėries gyslą –
atsiranda
pulsuojanti Jungtis
aplink
visa

ir niekas nebemiršta
tik keičiasi pavidalais

medžioklis baigia maldą.


II.
Žalčio močia

Aš motina
siuvanti lėlę
žaizdas sau pati užsiadanti
aš įtempiu lanką
ir strėlę
įleidžiu giliau
mano adata
skrodžia akmenį, atmintį, mintį –
kraujo takas nubėga
nužaibuoja malankos* per sodą
kažkieno tobulai pasodintą
gal išsiūtą
grįžulo ratais
šienpjoviais ir sietynu
per odą
kraujo dygsnis nubėga –
jei pagaučiau
turbūt būtų nuogas

as jaučiu
mano plaučiuose ošia
įsirangiusi šilo migla

Švento ežeru parplaukiu as
žalčio močia.

Z. 2013 09 01

* Malankos – rytų aukštaičių vilniškių tarme taip vadinamas amalas (žaibas be griaustinio).


III.
lapė

Nežinau
ar esu tavo lapė
nežinau
kas tėkmę paleidžia as
tik žemės rami spalva
vis ryškesnė į rudenio laiką

viskas buvo seniai amžinai
amžinai gali nematyti
nepajust negali
tuštumos
lapams krintant atsiveria viskas
–––––––
koks pilnas laikas
ir kokia tėkmė
jau žinau
kad esu tavo lapė
ir medžioklėj gali
kaip kare
pasikliauti.

© Jurgita Jasponytė
De: Šaltupė
Vilnius: Lithuanian Writers' Union Publishers, 2014
Producción de Audio: Lithuanian Culture Institute, 2022

Трыптых

І

Малітва паляўнічага

Г.Ж.


Калі моліцца паляўнічы

нічога

марна не праліваецца на зямлю

ані рыку, ані гуку

калі моліцца паляўнічы

зьвярыны слых рассыпаецца на аскепкі

калі моліцца паляўнічы

яго дзіця

ходзіць уздоўж ракі

алянят драўляных

водзіць за сабой табункі

яго маці

не чытае сьлядоў паляўнічага

дні навылёт

а спакойна

шые ахоўныя кажушкі

дашыўшы, адгрызае

зьвярыную жылу

і тады ў паветры 

колам

паўсюдна

пульсуюць злучкі


і ніхто больш не памірае

а проста мяняе аблічча


паляўнічы канчае маліцца.


ІІ

Вужыная матка


Я маці

я шыю ляльку

сама сабе раны цырую

нацягваю цеціву

і глыбока 

пускаю стралу я

голка мая

сьлюду працінае, душу, думку

і сьцякае сьцежка крыві

і ўцякаюць маланкі*

ў высі

па садзе

які нехта ладна так пасадзіў

ці, бадай вышыў

вялікім возам

трыма сёстрамі і стажарамі

з іголкі

сьцякае нітка крыві

калі б злавіла

бадай была б яна голай


адчуваю

як стоеным туманам лясным

віруе грудная клетка


па Сьвятым возеры прыплываю я 

вужыная матка


---

*У арыгінале аўтарка далучае да верша зацемку: “Malankos – так на дыялекце ўсходніх аўкштойтаў-віленчукоў называецца зарніца (маланка бяз грому)” (заўв. пер.).


ІІІ

Лісіца


Ня ведаю, ці твая я лісіца,

ня ведаю, хто запускае цячэньне

я проста прыглушаны колер зямлі,

што ярчэе з прыходам восені


усё было даўно вечна

вечна можаш ня бачыць

не адчуць ня можаш

пустэчы

пакуль падае лісьце, адкрываецца ўсё


які поўны час

і якое цячэньне

я ўжо ведаю, што твая я лісіца

і на паляваньні

як на вайне

можаш даверыцца мне.

Пераклала з літоўскай Марыя Мартысевіч паводле падрадкоўнікаў Марыюся Бурокаса.