vakar yra rytoj

aname arklio gyvenime
dirbau žirgu, per šermenis
ankstyvaisiais viduramžiais prūsų
varžybų buvau nuvarytas, dar gyvas duobėn
guldomas kniūbsčias, priekinės kojos
priklaupiamos, paspaudžiamos po krūtinkauliu, trakšt
pirmas ir antras kaklo slanksteliai, akys
saulės laidos kryptimi, kur už jūrių žuvėdai, aukštyn
iškeltas pasturgalis
aname arklio gyvenime
prakaitavau vokiečio šachtoje Banská Štiavnicoj
žiurkinoje tamsoj, apžlibau
vieną naktį, stojus mėnulio
tárpijoms, išvedė kūtėn, paskiau pamažėliais
naktim, tunkant jaunam į pilnatį, leido
ganyklon, akiūkliai platyn, vis platyn, pripratino
aname arklio gyvenime
iš Naugarduko į Wilno atvežęs Mickevičių
klaidžiojau miesto gatvėmis
ant medinių koturnų
numirti – visi į tą mylimą šalį, į Vilnių
dabar vaidenuosi Belmonte
būna kad ir Sereikiškėse
baidausi vagių ir mašinų
ant sprando tampau policininką
tolimo miško spalvos

aname paukščio gyvenime dirbau lakštingala
kalnų ir slėnių mieste prie Dugnojaus, miškais
aptaisyto, girių, laukų Lietuvoj
keldavau šienpjovius
aname paukščio gyvenime
visą vos temusią naktį iš gegužės į birželį
ėjau iš proto, visą Bratislavos naktį
ėjau lenktynių su vakaro
paskiau ir su ryto paukščiais, visus
juos užtrenkdamas, ryto pasiutus
gegutė vis tiek užklupo poetą nuogintelį
eurocentai kišenėj, kišenė kitam kambary
lieka meilė, mirtis ir rekrūtai
pats užkukuosi

aname poeto gyvenime
pastebėjau, kad visos prancūzės, važiuojam
gulim ar skrendam, – migdo mane, vos šalia
kad nereikėtų kalbėtis
žodžiais ar rankom, ar pirštų
karštų pagalvėlėm, ar lūpų
kraščiukais, sapnuoju uždaroje erdvėje


Banská Štiavnica–Bratislava–Vilnius, 2003.VI.1–IX.25

© Vladas Braziūnas
De: unpublished
Producción de Audio: 2006 Books from Lithuania

учора гэта сёньня

у іншым жыцьці, калі я быў канём,
баявым жарабцом на хаўтурах па прусах
у раньнім сераднявеччы, мяне
загналі на скачках, яшчэ жывога паклалі
у яму ніцма, пярэднія ногі
сагнулі, прыціснутыя да грудзей, хрусь
адзін за адным ламаліся шыйныя пазванкі, а вочы
глядзелі на захад, туды, дзе за морам варагі, высока
узьнесены зад
у іншым жыцьці, калі быў я канём,
я гібеў у нямецкай капальні ў Баньскай Шцяўніцы
ў кратовай цямрэчы
у чорнай бязьмесячнай ночы
асьлеп, і ўзялі мяне ў стайню, пасьля паціхутку,
пакуль прыбываў маладзік, выпускалі
мяне на папас, і вочы – шырэй і шырэй – прывыкалі
у іншым жыцьці, калі быў я канём,
у Вільню з Наваградка толькі прывёз
Міцкевіча, потым бадзяўся па горадзе
я на драўляных катурнах
у кірунку сьмерці, у любімым
кірунку Вільнюса
цяпер я зьяўляюся прывідам
на Бэльмонце альбо ў Сэрэйкішкес
шарахаюся ад злодзеяў і машынаў
на хрыбціне цягну паліцэйскага
сіняга, нібы той лес удалечыні

у іншым жыцьці, калі быў я птушкаю – салаўём
у гарадку ля Дунаю, паміж яроў і пагоркаў, лясамі
парослых, паміж літоўскіх гаёў і палёў
я касцоў абуджаў
у іншым жыцьці, калі быў я птушкай
апошняе травеньскай ночы, і ўсё не цямнела
усю братыслаўскую ноч, і я вар’яцеў,
выклікаючы на двубой усіх птушак ночы і дня,
і ўсіх перамог я, але на сьвітанку
зязюля шалёная ўсё ж засьпявала
паэта галюткім, грошы ў кішэні, кішэнь у іншым пакоі
застаецца толькі каханьне і сьмерць з маладым рэкрутам
тут і сам закуеш, як зязюля

у іншым жыцьці, калі быў я паэтам,
я заўважыў, што ўсе францужанкі, зь якімі еду,
ляжу ці лячу, – усыпляюць мяне, так блізка,
што ня трэба нічога казаць
языком ці рукамі, падушачкамі
гарачых пальцаў ці куточкамі
вуснаў, я сьню ў замкнёнай прасторы

Баньска Шцяўніца – Братыслава – Вільнюс, 2003.VI.1–IX.25

Пераклаў зь літоўскае Андрэй Хадановіч