Carmen Verlichak
español
DOB
Lucumoneu
Dob je mala fosilna životinja što živi u mraku
ćupa, obješena za konopac kao vedro vode,
po koži, obliku, slična istodobno krokodilu,
gušteru i kornjači. Visi nepomično. Hrana i
svjetlo joj škode, okusi nešto smiješno u
studenom i prosincu, za cijelu godinu.
Pokazuje se svijetu kad je ljudi sami otkriju u
ćupu, čistom slučajnošću podignu poklopac i
zagledaju u dno. Za sebe ponajviše zna ona
sama. Nijednom stvoru, a kamoli čovjeku ne
pada napamet narušiti sklad u tijesnu dnu,
otjerati Dob iz njezina ćupa
Sa starenjem joj godi da je znatiželjnici sve
manje otkrivaju, i netom oćuti svjetlost na
hrapavoj koži, Dob se nakostriješi u
suhom bunaru: "Ljudi, nemojte me više
dizati na konopac! Mene dolje nema!
Preostaje još nekoliko nedirnutih riječi!"
No, oni, radoznalci, ipak je dižu jer Dob
dolazi s godinama. Poigravajući se riječima,
golica ih pomisao da će ugledati nešto
nestvarno, hrapavo, ubogo i čemerno, pa
makar nanijeli bol životinji. A Dob na svjetlu,
ista je Dob u tami. Ista. Samo su riječi ostale
na dnu, svete.
Producción de Audio: Croatian P.E.N. Centre
La Edad
A Lucumón
La Edad es un animalito fósil que vive en la oscuridad de un cántaro
suspendido de una cuerda igual que un cubo de agua,
por la piel y la forma se parece al cocodrilo,
al lagarto y a la tortuga. Pende inmóvil. El alimento
y la luz lo dañan, apenas prueba algo
en noviembre y diciembre, y eso es para todo el año.
Se muestra el mundo sólo cuando las personas lo descubren
en el cántaro, cuando por casualidad levantan la tapa y miran al fondo.
Ella es la que sabe más de sí misma.
A ninguna criatura, mucho menos a un hombre
se le pasa por la cabeza romper la armonía de ese fondo angosto,
y arrancar a la Edad de su cántaro
Le gratifica que con la vejez los curiosos cada
vez la descubren menos, ni bien siente la luz en su
áspera piel, la Edad se eriza en el
aljibe seco: !Gente, dejen de izarme con la cuerda!
!No estoy en el fondo!
Sólo quedan algunas palabras intactas!.
Pero ellos, curiosos, igualmente tiran de la cuerda
porque la Edad llega con los años. Jugando con las palabras,
les intriga pensar que verán algo irreal, áspero, pobre y doloroso,
aunque con eso hirieran al animal. Pero la Edad
es la misma en la luz que en la oscuridad. Es igual. Sólo las palabras quedaron en el fondo, sagradas.