Joaquim Feio
portugués
El viatge
Et solca, el temps, els ulls
i aprens a reescriure l’horitzó.
Ferit i tanmateix àvid de ser,
com un ponent de sang i de turquesa,
com un presagi que amenaça de complir-se,
t’estimbes contra l’aire,
ressegueixes el rostre de la nit.
Navegues les onades de la llum,
respira, el mar inquiet,
com si arrenqués a viure;
la seva pell t’acull com un retorn.
Travesses amb la nau antics paisatges
que es tornen també teus,
i t’esculpeixen.
Et mou, el cor, al viatge i l’aventura,
creix dins teu el gest d’altres mirades.
Duus un bagatge de vida imaginada,
de somnis fatigats,
que restaures sigil•losament.
Encarnes el desig.
No desisteixes.
Papers de Terramar, 2009
Producción de Audio: Institut Ramon Llull
A viagem
Sulca-te, o tempo, os olhos
e aprendes a rescrever o horizonte.
Ferido e porém ávido de ser,
como um poente de sangue e de turquesa,
como um presságio que ameaça cumprir-se,
precipitas-te contra o ar,
percorres o rosto de noite.
Navegas as ondas da luz,
respira, o mar inquieto,
com se desatasse a viver;
a sua pele acolhe-te como um retorno.
Atravessas com a nave antigas paisagens
que se tornam tuas também,
e esculpem-te.
Move-te, o coração, à viagem e à aventura,
cresce em ti o gesto de outros olhares.
Levas a bagagem de uma vida imaginária,
de sonhos fatigados,
que restauras sigilosamente.
Encarnas o desejo.
Não desistes.