Xhevahir Spahiu
albanés
ESSEN MIT DEN ELTERN
Ich probiere es noch einmal
Ich erzähle von mir
Aber sie hören schlecht
Sie hören nicht zu
Sie reden Reden
Von den beiden Weltkriegen
Von Krankheiten Diäten
Von den wenigen noch lebenden Verwandten
Die nichts mit ihnen zu tun haben wollen
Von der Sommerfrische
In die sie nicht mehr fahren können
Vom plötzlichen Tod eines viel jüngeren Bekannten
Von Konten Losungswörtern Sparbüchern
Von Politik
Von der unglaublichen Korruption heutzutage
Von der bevorstehenden Wahl
Zu der sie sicher nicht gehen werden
Vom Wetter
.........................................................
Die Kälte macht ihnen zu schaffen Die Kälte
Die spüren sie noch
Und das bockige Verlangen nach allem
Was ihnen der Arzt verboten hat
Fettes Fleisch eingebranntes Gemüse
Angebratene Erdäpfel Bier Wein
Alles das schlucken schlingen sie hinunter
Kaum kauend ohne Hunger ohne Durst
Beinah ohne Absicht
Bloß aus Gewohnheit
Und jeder für sich
..............................................................
Ich weiß es paßt ihnen gar nicht
Wie ich jetzt lebe
Sie sagen sie hätten nichts dazu zu sagen
Sie würden sich hüten sich in mein Leben einzumischen
Aber dann platzen sie doch mit Fragen heraus
Seit Jahr und Tag in Ton und Wortlaut unverändert
Wann gehst du endlich wieder zum Frisör?
Wie lange willst du noch im Ausland bleiben?
Kannst du denn vom Schreiben leben?
Hast du auch an deine Pension gedacht?
Aber ohne eine Antwort abzuwarten sagt sie
Mit vollem Mund zu ihm
Was fragst du denn!
Du weißt er lügt uns ja doch nur an
...................................................................
Beim Weggehen steckt sie mir einen Geldschein zu
Kleingefaltet so daß er nichts merkt
Auf der Straße nehmen wir Abschied
Der Wind treibt uns Tränen in die Augen
Wir schütteln einander die Hände
Wir küssen einander auf die Wangen flüchtig
Um halbeins sind Nachrichten im Radio und der Wetterbericht
Ich seh sie gehen
Steifbeinig auf dem vereisten Gehsteig
Sie setzen Fuß vor Fuß
Halt suchend an Hausmauern und parkenden Autos
Mit kleinen ängstlichen Bewegungen
Beinah ohne Absicht
Bloß aus Gewohnheit
Und jeder für sich
(1989)
De: Der lange geduldige Blick
Mödling : edition umbruch, 1989
Producción de Audio: Literaturwerkstatt Berlin 2008
NË DREKË ME PRINDËRIT
Bëj provë edhe një herë:
Tregoj për veten
Ata nuk dëgjojnë
Flasin e flasin
Për dy luftrat botërore
Për sëmundjet
Dietat
Për ca kushërinj ende të gjalle
Që s'duan t'ia dinë për ta
Për pushimet
Që s'mund t'i bëjnë më
Për vdekjen e papritur të një të njohuri më të ri
Për llogari, parrulla, libreza kursimi,
Për politikë
Për korrupsionin e pabesueshëm të ditëve tona
Për zgjedhjet e afërta
Në të cilat sigurisht që s'do shkojnë
Për kohën
* * *
Të ftohtit është i mërzitshëm për ta
E ndjejnë edhe më
Një dëshirë kokëfortë i grryen
Për gjithshka që mjeku ua ndalon:
Mishin e majmur, barishtet
Patatet e fërguara, birrën, verën:
Gjithshka që gëlltisin e nisin në stomak
Gjysmë të përtypur, pa uri e pa etje
Thuajse kot
Vetëm për zakon
Dhe secili për vete.
* * *
E di, as e honepsin fare
Mënyrën si jetoj unë
Thonë se s'kanë ndonjë gjë për të shtuar
Se s'u pëlqen në jetën time të përzihen
Kur ja pastaj lëshojnë një breshërimë pyetjesh.
Njëlloj në ton e në fjalë:
Kur më në fund do të shkosh tek berberi?
Sa do të mbetesh. ende jashtë shtetit?
Duke shkruar, jetës i bën dot ballë?
Po për pensionin ke menduar ndonjëherë?
Por pa pritur përgjigje
Ajo shpërthen me gojën plot:
Po përse i bën gjithë këto pyetje?
Ti e di mirë se af vetëm rrena thotë.
* * *
E ndërsa marr udhë, fshehtaz më zgjat një banknotë
Palosur mixë që tjetri mos ta shohë
Përshëndetemi për udhë
Era na nxjerr lotë
Shtrëngojmë duart
Lëshojmë një puthje në faqe nxitimthi
Ndërkohë
Radioja jep lajmet dhe parashikimet e motit
* * *
I shoh tek largohen
Me hapa të prerë trotuarit me akull
Hedhin një këmbë pastaj këmbën tjetër
Në muret e shtëpive kërkojnë mbështetje
Me lëvizje të kursyera të ankthshme
Thuajse ashtu kot
Vetëm për zakon
Dhe secili për vete