Είναι που να τρελαίνεται κανείς

όπως ξηλώνουν έτσι τα μερόνυχτα
το αίμα σου κλωστή-κλωστή
οι τρεις σου μοίρες να πανιάζουνε
τι περιμένεις ν’ αρχινίσει, βρε κουτέ,
δεν είναι παραμύθι αυτό

είναι

μονάχα το κουφάρι του.


Αλλά

στο κάτω κάτω της κραυγής

εγώ δεν ήρθα εδώ να πτοηθώ

είμαι ο καλπάζων νους
 της άλλης γονιμότητας

που ’χει βαθύνει τις ρωγμές

και πιο πολύ
 το πείσμα

                 ν’ αρνείσαι

τον ήλιο

σ’ όλες τις ηλικίες του
—είναι σ’ όλες ανήλικος

           Ναι
       λέει στη ζωή
           Ναι
       και στους σύρτες της

Για τέτοιο πείσμα μιλάω

Η μία πνοή είναι μία
οι δύο είναι αμέτρητες

Εκεί που χορταριάζει το χάος
πάμε και χτίζουμε σπίτια.