ΔΙΓΑΜΑ (VI.)

VI.

Φτάνοντας, στάθηκε πρὶν μπεῖ· ἀπὸ τὶς γρίλιες
τὸ ξεχασμένο φῶς σκορποῦσε θαλπωρὴ
ἔξω στὸ δρόμο ποὺ ξημέρωνε· μπορεῖ
σὰν ἀπὸ πλῆκτρα τ’ οὐρανοῦ ν’ ἄκουσε τρίλιες,

καὶ σὰν τὸ θρόισμα ὁμήγυρης ποὺ χίλιες
καὶ μία νύχτες γιόρτασε κι ἀποχωρεῖ·
κι ἴσως φαντάστηκε νὰ σβήνουν οἱ χοροί,
οἱ τελευταῖες –σ’ ἕνα βύθισμα– καντρίλιες.

Κάποιο σκοτάδι τοῦ σπιτιού τους εἶχε πάρει,
σὲ κάποιο γύρισμα καιροῦ εἶχαν χαθεῖ·
γιατί ἀνοίγοντας τὴν πόρτα, στὸ βαθὺ

ποὺ πῆρε ἡ μέρα νὰ χαράζει κεχριμπάρι,
εἶδε μεμιᾶς ὅπως ἀστράφτει ἕνα σπαθὶ
τὴ δόξα ὅλη νά ’χει φύγει καὶ τὴ χάρη.

© Agra Publications & Dionýsis Kapsális
De: ΔΙΓΑΜΑ
Agra Publications, 1988
Producción de Audio: Literaturwerkstatt Berlin 2009

Digamma VI.

Er kam, blieb stehen; auf das Straßenpflaster,
das Dämmern, fiel durch die Lamellen Wärme
von lang vergessnem Licht, und wie von ferne
vernahm er Triller von den Himmelstasten,

das Rauschen der Geselligkeit, das Brausen
der Feiernden nach einer Nacht und tausend.
Kann sein, er dachte, daß die die letzte Runde
getanzt sei, die Quadrillen längst verschwunden.

Daß sie die Hausesschwärze schon verschluckte
oder ein Zeitenstrudel sie verschlinge;
denn als er durch die Tür nach drinnen guckte,

wollte der Tag schon bernsteingelb beginnen
und wie durchtrennt vom Blitzen einer Klinge
die Freude, aller Glanz ein Ende finden.

Deutsche Fassung von Birgit Hildebrand / Jan Wagner