ΗΜΕΡΕΣ ΔΟΞΑΣ

Πώς πρέπει λοιπόν να ζήσουμε,
Αναρωτήθηκε ο Αυτοκράτορας
Ρίχνοντας το πρόσωπο στα χέρια του.
Ούτε ο καμπούρης του απάντησε, ούτε ο Επίσκοπος
Ούτε η βαριά από το μαργαριτάρι
Νύφη.

Μέσα του μια λιμνούλα έλαμπε στον ήλιο,
Αν και ο ήλιος δεν περνούσε από κει
Παρά μόνο σαν το κομμένο κεφάλι
Που είχε κυλιστεί στις σκάλες.

Έλαμπε, έλαμπε και γύρω στα καλάμια
Ξυπόλυτα μπαινόβγαιναν
Παιδιά του λαού.
Κάτι όμορφες είχαν απλώσει μπουγάδα.
Άχνιζε λουλάκι και νάρκισσος.

Φτωχέ… Γιατί δεν ρίχνεις στη φωτιά
Την Αυτοκρατορία…
Γιατί δεν ρίχνεις στάχτες στα μαλλιά σου…
Βαθιά, στον πάτον του νερού, κοιμάσαι
Όπως σε γέννησε η μάνα σου,
Ένα μωρό ανθρώπου, ένα γιο
Σπαργανωμένο με φύκια.

© Dimitra Christodoulou
De: ΦΟΡΤΙΟ
Αθήνα / Athen: Καστανιώτης / Kastaniotis , 1998
Producción de Audio: 2001 M. Mechner, Literaturwerkstatt Berlin

TAGE DES RUHMS

Wie sollen wir nun leben,
Fragte sich der Kaiser
Und barg das Gesicht in den Händen.
Weder der Bucklige gab ihm Antwort, noch der Bischof,
Noch die von Perlen schwere
Braut.

In ihm glänzte ein Teich zur Sonne auf,
Auch wenn sie dort nicht vorüberzog,
Außer in der Form eines abgehackten Kopfes,
Der die Treppen herab gerollt war.

Er glänzte, glänzte, und rundum im Schilf
Gingen die Kinder des Volkes
Barfuß ein und aus.
Die Schönen hatten Wäsche aufgehängt.
Es roch nach Bleiche und Narzissen.

Du Armer... Warum wirfst du die Kaiserwürde
Nicht ins Feuer?
Warum streust du dir keine Asche auf das Haar?
Tief auf dem Grund des Teiches schläfst du,
Wie deine Mutter dich geboren hat,
ein menschliches Wesen, ein Sohn,
umwickelt von Algen.

Nachdichtung von Jürgen Theobaldy