Pierluigi Lanfranchi
italiano
Vragen aan Shiva
hoe zinvol het is een vat
vol zeewier en golfslag te vangen,
gesluierd met sterren in
agrarische vlakte te rollen.
Breng me een gehavende fontein,
een touw aan een handvol paarden,
de zon op een veld vol tegels
in goudkleurig zand gelegd. Welke
richting geeft de olie aan een vaas
eer een bloem haar kleur
verzint, een dam zijn vrijheid wint.
Al die oplichtende vrienden, schuilend
tussen zo veel netten. Tel ze en bereken.
Vraag of ze zelf haar naam mocht kiezen,
wat het dan was: een paar uitgesneden stenen,
een dak, geschaard tegen vergissingen,
als rijzende vlakte, geografisch naïef.
Misschien was het wel genoeg, Ahmadi,
de geschiedenis van je land te borduren
met edelmetalen, necrologieën
als schelpen naast elkaar te leggen,
er ledematen bij te verzinnen.
De: Liefde en aarde
Gent: poëziecentrum, 2013
Producción de Audio: Haus für Poesie, 2019
Domande a Shiva
che senso ha prendere una botte
colma di alghe e onde,
farla rotolare velata di stelle
in pianura agricola.
Portami una fontana in rovina
una fune attaccata a una manciata di cavalli,
il sole sopra un campo coperto di piastrelle
posate sulla sabbia dorata. Quale
direzione l’olio dà a un vaso
prima che un fiore inventi il proprio
colore, una diga ottenga la libertà.
Tutti questi amici che si illuminano,
nascondendosi tra tante reti. Contali e calcola.
Chiedile se ha potuto scegliere lei il suo nome,
qualunque esso sia: qualche pietra scolpita,
un tetto, disposto contro gli errori
come superficie che si solleva, dall’ingenua geografia.
Forse sarebbe bastato, Ahmadi,
ricamare la storia del tuo paese
con metalli preziosi, disporre necrologi
uno accanto all’altro come conchiglie,
inventare dei membri in aggiunta.