Des del santuari de Consolació

Entr a la clastra buida. Jocs de faroles, ecos que anuncien la
posta. Ara tot esdevé molt menys cutani. Cerc amb els ulls
l'incendi, l'argot de la planura. Formacions dunars i els
poderosos territoris d'un núvol són la terra i el cel d'indrets on
hem estat feliços. Pens la teva cintura d'herba sana, la llunyania,
on regna un arxipèlag. Ens farem vells i pàmfils i maldestres, amor meu.

© Antoni Vidal Ferrando
De: El batec de les pedres
Edicions 62, 1996
Producción de Audio: Institut Ramon Llull

Vom Heiligtum La Consolació aus

Ich trete in den leeren Hof. Lichtspiele, Echos verkünden die
Abenddämmerung. Von nun an geht alles viel weniger unter die Haut. Ich
suche mit den Augen den Brandherd, und den Jargon der Ebene.
Dünenformen und mächtige Wolkengetüme
bevölkern den Himmel, unter dem wir einst glücklich waren.
Ich denke an deine Taille wie frisches Gras, an die Ferne eines autarken
Archipels. Wir werden alt, lahm und unbeholfen, meine Liebe.

Aus dem Katalanischen von Theres Moser