Helena Overkleeft
neerlandés
Doblegar roba
No en sé gaire, de com l’ésser
arriba a la paraula. ¿És un pou comú
on els vailets van a buscar aigua?
Ara plegava la teva roba:
és vella i desgastada, cómoda,
ben d’estar per casa. I, a cada plec,
hi ets tu. T’hi veig els ulls
als forats, veig la costura de l’esquena,
les mànigues del color dels cabells,
el botó que et descordaré amb goig,
i el doblec on els meus dits seran les teves mans
--envermellides, desgastades com un mancús d’or.
¿Ens entenem també així,
com un róssec que el temps duu
als pous de la veritat? ¿En quin moment
el parrac ja ens engavanya?
Llança la galleda al fons i escolta
com s’omple i es fa feixuc
a la mà el pes ocult de l’aigua.
Faig un altre plec
per al calaix buit de les teves coses,
com si la corriola mai no
m’hagués de segar els dits.
De: Dos dies més de sud
Barcelona: Quaderns Crema, 2005
Producción de Audio: 2005, M.Mechner / Literaturwerkstatt Berlin
Kleding opvouwen
Ik weet er niet veel van, hoe het wezen
komt tot het woord. Is het een openbare put
waar de jongens water gaan halen?
Ik vouwde net je kleding op:
oud, versleten, gemakkelijk,
kleding voor in huis. En, in elke vouw,
ben jij. Ik zie je ogen
in de gaatjes, ik zie de naad van je rug,
de mouwen in de kleur van je haar,
het knoopje dat ik met genoegen zal losmaken,
en de zoom waar mij vingers jouw handen worden
—rood geworden, versleten als een gouden munt.
Begrijpen wij elkaar ook zo,
als een sleep die de tijd draagt
naar de bronnen van de waarheid? Op welk moment
hebben de vodden ons gehinderd?
Gooi de emmer naar beneden
en luister hoe hij zich vult en in de hand
het verborgen gewicht van het water zwaarder wordt.
Ik maak nog een vouw
voor de lege lade van jouw spullen,
alsof de katrol nooit
mijn vingers zou afsnijden.