ΝΕΚΡΗ ΦΥΣΗ

Το μεσημέρι είναι ζεστό. Με ακρωτηριάζει
Έχω να φάω δύο μέρες. Εγκυμονώ μια καταιγίδα
Στη γειτονιά μου δεν παίζουνε παιδιά
Οι εραστές φορούν καπέλα τζόκεϊ
Είναι επίπεδοι. Όπως και τα φιλιά τους
Είναι ατσαλάκωτοι
Περπατούν στους δρόμους με τους αγκώνες σε πλήρη έκταση
Στη γειτονιά μου τα γεγονότα είναι κολλημένα στους τοίχους
Η ευτυχία σαπίζει σαν σφαίρα στο στομάχι μπάτσου
Στο σφαγείο της καθημερινότητας εγώ πουλάω μπαλτάδες
Γράφω ένα ποίημα κάθε φορά που πηγαίνω από το σπίτι μου στο μετρό
Αναμένω μια συγκίνηση

© Jazra Khaleed
De: Γκρόζνι
Αθήνα
Producción de Audio: Literaturwerkstatt Berlin 2011

ΝATYRË E VDEKUR

Papunësia ime është metalike,
më gjymton.
Kam dy ditë pa ngrënë, rris në barkun tim një furtunë.
Në lagjen time nuk lozin fëmijë;
sigurimsat mbajnë kapele jokey,
janë të dystë, ashtu si dhe mënyrat e tyre urdhërore,
janë të dhëmbëzuar dhe pa mëngë;
ecin si garipa të fryrë, me krahët hapur.
Në lagjen time, ditët kalojnë kotësisht,
ndodhitë zbukurojnë muret,
lumturia kalbet nëpër gomisteri.
Në therrtoren e përditësisë shes hanxharë,
Shkruaj nga një poezi sa herë që bëj rrugën nga shtëpia në metro.
Në pritje të një mallëngjimi të mundshëm.

Përktheu: Eleana Zhako / Poeteka, Nr 47, 2018