Σ’ έυα φαγιούμ

Πρόσωπο αγαπημένο με βλέμμα σβησμένο με κοιτάς
ξεθώριασαν στην άμμο πια τα μαύρα τα
μαλλιά σου παγώσανε τα χείλια σου
τα μάγουλα τα ροδαλά σου τώρα άσπρα νεκρικά.

Χαριτωμένο πρόσωπο ποιος να ’σαι
ποια η γενιά σου τι βάσανα σε τσάκισαν
τι σώματα χαρήκαν τ’ άγγιγμά σου.

Πρόσωπο λατρεμένο δεν έχω για σένα
παρά λόγια τρυφερά· μου μοιάζεις
μόνος εσύ στο κρυερό σου μαυσωλείο του μουσείου
μόνος κι εγώ στου κόσμου μεσ’ την ερημιά.

© Dimitris Chouliarakis

Auf ein Bildnis aus Fayum

Liebes Gesicht, du siehst mich an mit großen ausgelöschten Augen
und im Sand sind deine schwarzen Haare
weiß geworden, deine Lippen,
die vormals rosenfarbenen, sind kalt und totenblaß.

Schönes Gesicht, wer bist du
Wo stammst du her und was hat dich gequält
Wem war vergönnt, von dir berührt zu werden

Geliebtes Gesicht, ich kann zu dir
nur zärtlich sprechen; denn du bist wie ich
Du ganz allein im Beinhaus des Museums
Allein auch ich in dieser öden Welt.

Übersetzung: Norbert Hummelt