Ali Abdollahi
persa
Mansarde
Über die Tische wandern
Bäume, Düfte,
Lebensversicherungen.
Die Verkäuferin lächelt,
sie hat die Lippen einer Sängerin.
Und ein junger Herr flüstert ihr zu:
Ich schreibe dir.
Wer aber glaubt noch
an das Märchen von der Post?
Alle Briefe sind erfunden!
Unsere Worte waren zu lang
auf Reisen.
Es wird wieder Zeit für Besuche.
Doch jemand, der kommt, erschrickt -
denn ich wohne Mansarde,
hier herrscht die Enge eines Ballonkorbs.
Ich wollte schon auf einen Hochsitz ziehen.
Allein Kühe im Nebel
beruhigen die Seele.
De: Langrenus. Gedichte
Hamburg: Rospo, 1994
Producción de Audio: 2001 M. Mechner, literaturWERKstatt berlin
اتاق زير شيرواني
بالاي ميزها راه مي روند
درختان ، عطرها
بيمه هاي عمر .
زن ِ فروشنده لبخند مي زند ،
لب هايش عين لب هاي خواننده ها ست .
مرد جواني در گوش اش زمزمه مي كند :
براي ات نامه اي مي نويسم .
اما چه كسي هنوز هم
افسانه ي پست را باور مي كند ؟
همه ي نامه ها ساختگي اند !
كلمات مان ديري
در سفر با ما بودند
دوباره وقت مهماني ها مي رسد .
اما هر كه بيايد ، مي ترسد
چون من در اتاق زير شيرواني ساكنم ،
اينجا به تنگ – جايي ِ نشستنگاه ِ يك بالن است .
مي خواستم به نهانجايي در بالاها كوچ كنم .
تنها گاوان ِ رها در مه
روح مرا آرام مي كنند.