DVADESET I SEDMI DAN

Mari, dvadeset i sedmi dan od tvojeg rođenja

Svjetlost i sjena: razdvajaju se ...
A do prije 27 dana, bili su jedno!
Tvoje crne kose oči sada traže rubove.

Rođena u ovaj svijet s ničim
Od opreme — toliko si mala da ne poznaješ
Ni svoje ime — želiš nas osvojiti tim
Osmijehom novostvorenog neba.

Kakav je to osmijeh! Sve pčele Alpa
I sve šumske vatre Mongolije
I svih 350 crkvenih tornjeva Salvadora i
Svi planktoni Atlantika nalaze utočište
U nebu tvog osmijeha iskovanog na tajnom
Mjestu koje je poznato samo pojedinim,
Levitirajućim svecima.

Gledaš uokolo i svemu se čudiš, ali
Moram ti reći da u tvojim crnim očima
Starim deset tisuća godina još uvijek
Mogu vidjeti odraz onog tihog jezera
Čija dubina se ne može izmjeriti.

Meni je to tiho jezero nepoznato sjećanje
Znanstvenici ga zovu crnom rupom prostora
Neki ga jednostavno zovu vrećom ugljena
A religiozni ljudi — oni to jezero zovu Duh.

Na tom su tihom jezeru tvoje crne oči
Još do nedavno bile dva indijanska kanua
Koja bezbrižno veslaju beskrajem svemira.

© Tomica Bajsić
De: Pjesme svjetlosti i sjene
AGM, 2004
Producción de Audio: Tomislav Krevzelj, Udruga radio mreza 2011

O VIGÉSIMO SÉTIMO DIA

Para Mara, no seu vigésimo sétimo dia de vida

Luz e sombra: separando-se...
E há 27 dias eram uma só!
Os teus escuros olhos de amêndoa agora procuram contornos.

Nascida neste mundo sem nada
que te proteja — és tão pequena que nem sequer
o teu nome conheces — queres conquistar-nos com
esse sorriso de céu recém-criado.

 E que sorriso! Todas as abelhas dos Alpes
e todos os incêndios florestais da Mongólia
e as torres de cada uma das 350 igrejas de Salvador
e todos os plânctones do Atlântico
encontram refúgio no céu do teu sorriso, forjado
num lugar secreto, apenas conhecido por alguns
santos que levitam. 

Olhas à tua volta, num espanto, mas
tenho de te dizer que nos teus escuros olhos
de dez mil anos ainda consigo ver
o reflexo daquele lago tranquilo
cuja profundidade é impossível de medir. 

Esse lago é uma memória desconhecida para mim.
Os cientistas chamam-lhe o buraco negro do espaço.
Alguns chamam-lhe simplesmente um saco de carvão,
e os religiosos — esses, chamam-lhe Espírito.

Nesse tranquilo lago os teus olhos escuros
ainda há pouco eram duas canoas índias
a flutuar serenamente pelo universo infinito.

Tradução de Tamina Šop e Rui Manuel Amaral para Lisbon Revisited - Dias de Poesia 2019