A nagymama

Egy ideig ő vitt az iskolába,
ültünk a trolin, mint két kisgyerek,
a Rottenbiller utca állomásnál
a nagymama mindig hangosan, gúnyosan
felnevetett: Rothadt Biller! Ha-ha!
Először tetszett, később kérni kezdtem:
Ne olyan hangosan, nagymama!

Go to hell! − ilyeneket motyogott az utcán,
mikor görnyedten, vaksin loholt erre-arra,
s ha találkoztunk, orrunk majd összeért már,
hogy felismert: Te vagy az?!
− egyszerre csupa mosoly lett az arca.

Kék szeme volt és tizennégy dioptriás
szemüvege, és operabérlete,
és negyvenkettes lába és piros papucsa,
és La Fontaine-e és Vanity Fairje,
és háza, régen persze, és albérlői aztán,
és a WC-ben négyszínű golyóstollal
négy nyelven, a tanítványoknak, cetli:
Don’t pull the ring hard! − és még ezernyi
kacata, kincse, könyve, hamisgyöngye,
piros teáskészlete huszonnégy személyre,
vitriné, tükre, fésűje, Larousse-a,
és ő − olyan soványan, mint a piszkafa,
és ő − olyan egyedül, mint az ujjam.

Nyaranta Bécsbe járt látogatóba,
panaszkodni: ott Pestre, Pesten Bécsre,
a Trafalgáron így meg úgy − mesélte.
De nagymama! Te ott sohase voltál...
Az erkélyen állt, nézte az esőt:
Hogy itt mi megy! − mondta mély megvetéssel.

© Kántor Péter
De: Grádicsok
Budapest: Magvető, 1985
Producción de Audio: Petőfi Literary Museum

Babcia

Kiedyś odwoziła mnie do szkoły,
siedzieliśmy w trolejbusie jak para dzieciaków,
kiedy dojeżdżał do ulicy Rottenbillera,
babcia wybuchała głośnym śmiechem i szydziła:
zgniły Biller! ha, ha! zgniły Biller!
Z początku to lubiłem, później zacząłem prosić:
nie tak głośno, babciu, nie tak głośno!

Go to hell! – mamrotała pod nosem,
ganiając tu i tam po ulicach, ślepawa i przygarbiona,
czasem wpadaliśmy na siebie,
i zanim mnie rozpoznała: czy to ty?
pytała i uśmiech rozpromieniał jej twarz.

Miała niebieskie oczy i okulary
o grubych szkłach, i abonament do opery,
olbrzymie stopy i czerwone kapcie,
i La Fontaine’a i Vanity Fair,
i dom, dawno temu, rzecz jasna, a później lokatorów,
a w ubikacji wisiała kartka dla uczniów z napisem
w czterech kolorach i w czterech językach:
Don’t pull the ring hard! – i wszędzie setki
staroci, skarbów, książek, fałszywe perły,
szkarłatny serwis do herbaty dla dwunastu osób,
komodę, lustra, grzebień, larousse’a,
a ona – taka chuda jak wykałaczka,
a ona – pojedyncza jak mój palec.

Latem wyjeżdżała do Wiednia, w odwiedziny,
żeby ponarzekać: tam na Peszt, tutaj na Wiedeń.
Na Trafalgarze jest tak a tak – zmyślała.
Ależ babciu! Ty nigdy tam nie byłaś!...
Stała na balkonie, patrzyła na deszcz:
Co się tu wyprawia! – mówiła z pogardą.

Przekład: Bohdan Zadura / Péter Kántor: Czego potrzeba do szczęścia, przekład Bohdan Zadura, wywiad z Péterem Kántorem Csaba Károlyi, przekład wywiadu Anna Butrym, Wydawnictvwo FORMA, Szczecin, Bezrzecze, 2018.