Laura Casielles
español
Birbirimize
doğru ucundan çekildiğinde
kolayca açılan gemici düğümleriyle aslında
sıçrayan mikroplarla belki
bazen akoru bozulmuş bir piyanoda
allegro ma non troppo
bazen bir uçurumun kenarından
dibine doğru son süratle
deterjan kokan renkli çamaşır ipleriyle
bizim mahalleden fazla uzaklaşmadan
yer değiştiren kıtalar gibi
her yıl ufak mesafeler katederek
siyah bir ilkokul önlüğünün yaka düğmesiyle
bak ne kadar zamandır
derilerini değiştiren iki yılan gibi
her mevsim yeniden
bir okyanusun dibindeki
karanlıkta merakla
sabah kahvesi gibi
biraz da alışkanlıktan
parmağına akmış japon
yapıştırıcısıyla sımsıkı
yoksa bir pazar sabahı
rahatlığıyla mı
köşedeki çingenenin sümbülleri sardığı
alüminyum folyoyla özel günlerde
bir serum hortumuyla
acil durumlar için
hidrojen ve oksijen atomlarının
mütevazı hareketleriyle
yeni bulunmuş bir gezegende
yaşam olma ihtimaline şaşarak
bir terazinin
eşit kollarıyla
ama denge falan istemediğimizi
umursamadan
asla evcilleşmeyen
hayvanların boynuzlarıyla
susmak bilmeyen
cırcır böceklerinin uykusunda
bir tilkinin
aldığı sincap kokusuyla
ve bir sincabın
duyduğu adımlarıyla tilkinin
her an bir bomba
patlayabilir korkusunu
kahve için süt kalmayabilir
endişesiyle karıştırarak
bir mezar taşıyla
mezar taşını özenle yıkayan biri gibi
ne olursa olsun
kim bilir bir devrimi karşı devrime dönüşürken
birlikte izlediğimiz için belki
inancımızı idareli kullanıp
susuzluktan ölmemek için
bağlanmaktan
korkarak
derimin derine
sürtünürken çıkardığı sesle
sabrımızda biriken laktik asiti
güneşte kurutup
kendi tuttuğumuz
kukla ipleriyle
birbirimize
senle ben
Producción de Audio: Efe Duyan / EDISAM - Turkish Literature and Science Writers Union
Al Otro
con nudos de marinero, de hecho, que pueden desatarse fácilmente
si se tira del punto adecuado
como gérmenes saltarines quizá
a veces en el allegro ma non troppo
de un piano desafinado
a veces a toda velocidad desde el borde de un precipicio
hasta el fondo
con líneas coloridas de ropa tendida
sin alejarnos demasiado del barrio
como continentes que se mueven
a pasitos
con el botón de un uniforme de la escuela primaria
–mira desde hace cuánto tiempo–
como dos serpientes cambiando de piel
cada estación, de nuevo
con curiosidad en lo oscuro
de un profundo océano
pero también desde la costumbre
como el café de la mañana
como el olor de un conejo
en la nariz de un zorro
como los pasos del zorro
en la oreja de un conejo
mezclando el miedo de que una bomba
pueda explotar en cualquier momento
con la preocupación de que no haya
leche suficiente para desayunar
como una tumba
y alguien limpiando cuidadosamente esa tumba
pase lo que pasee
quién sabe, quizá porque juntos vimos una revolución
convertirse en contrarrevolución
salvando nuestra fe
para no morir de sed
con el miedo de
engancharnos
con la voz de
mi piel frotándose contra tu piel
secando el ácido láctico que se nos apila en la paciencia
al sol
con los hilos de marioneta
con los que nos amarramos
al otro
tú y yo