Maria Csollány
alemán
NL – Ester Naomi Perquin
De sneeuw blijft zich tonen, laten we dus oppassen
en ademen in gezamenlijke vertaling.
Laten we dus woorden die onze onder jassen trillen
terwijl we onze rondes lopen uit de mouwen schudden
en langs de stenen handen naar beneden laten vallen.
Want niemand heeft ons in de gaten. Er is een hooguit
een kind dat ze opraapt, tegen het licht houdt
en weer laat vallen; het zijn er teveel.
Ondertussen steken bloemen de kop op, draaft het paard
van Picasso met schuim om de lippen voorbij
en worden mannen door hun eigen
stropdas tot strepen gemaakt.
Niemand heeft tijd gehad om naar de lucht te kijken
waar, tussen de stormen door, een gezicht
te zien is, met vermoeide ogen.
Onze leiders willen graag op vaders lijken.
Producción de Audio: renshi.eu @ poesiefestival berlin 2012
Niederlande – Ester Naomi Perquin
Der Schnee zeigt sich weiterhin, lasst uns also aufpassen
und atmen in gemeinsamer Übersetzung.
Lasst uns also Wörter, die unter unseren Mänteln zittern
während wir unsere Runden drehen, aus den Ärmeln schütteln
und an steinernen Händen entlang hinabfallen.
Denn niemand beobachtet uns. Da ist höchstens
ein Kind, das sie aufhebt, gegen das Licht hält
und wieder fallen lässt; es sind zu viele.
Unterdessen strecken Blumen die Köpfe empor, trabt das Pferd
Picassos mit Schaum um die Lippen vorbei,
und werden Männer durch ihre eigene
Krawatte zu Streifen verwandelt.
Niemand hatte Zeit, um in den Himmel zu schauen,
wo, zwischen den Stürmen, ein Gesicht
zu sehen ist, mit ermüdeten Augen.
Unsere Führer möchten gerne Vätern gleichen.