Claudia Sinnig
alemán
Stairway to Heaven
Gorkio gatvėj ruduo.
Iš Antakalnio lapais ateita
paklausyti, kaip groja
keli užsiciklinę hipiai
„Cepelinų“ baladę
gitarom, aguonom ir fleitom,
kyla laiptais į dangų
nuo pavergto proto nulipę.
Gero vėjo, sudie!
Man labiau prie širdies tas italas.
Pusę kelio nuėjęs
pasiklysiu gatvelėse geto.
Įsižiebia šviesa.
Vakarėja, skaidrėja ir šąla.
Myliu Vilnių, nes jis
išskaptuoja iš stuobrio poetą.
Laiko upė talpi.
Šiandien gal ir talpesnę sukurčiau
banalybę, kokios
joks estetas balsu neištartų:
vis daugiau praeities
Kastanedai arba Krišnamurčiui –
švento Jono ūksmėj.
Tarp Aušros ir Saulėlydžio vartų
suliepsnoti ir mirti.
Nužengt iš „Ledainės“ į „Vaivą“ –
dešimt žingsnių. Pareiti,
sugrįžti, kad juos nugalėtum.
Gal tik valtim Charono
Rimbaud nusigėrusį laivą
vieną naktį, labai
panorėjęs, pavyti galėtum.
Neįmanoma čia.
Ten įmanoma viskas – ar verta?
Štai skyrybų byla –
kelios knygos, odoj įrašytos.
Neužmiršiu tavęs.
Valties irklas per valandas kerta.
Raibuliuoja bangelėmis
auštantis ryto granitas.
Gorkio gatvėj ruduo,
nusidėjusi mano jaunyste,
gražią galvą iškėlus
aukštai viršum mūšio nugroto.
Tau – baltieji arkliai,
man – dalis prarastos karalystės.
Išsiskyrėm, ir tiek.
Lik sveika, išsikraustyk iš proto.
De: dėvėti
Vilnius : Lithuanian Writers’ Union Publishers, 2001
Producción de Audio: 2005 Books from Lithuania
Stairway to Heaven
Herbst auf der Gorkistraße.
Ich kam aus Antakalnis
durch das Laub, um einige
ewige Hippies zu sehen,
wie sie die Kloßballade
spielen mit Flöte, Tanz und Gitarre,
dem versklavten Verstand entsteigen,
auf der Treppe zum Himmel gehen.
Gute Winde, bis dann!
Lieber zum Italiener.
Unterwegs verirre ich mich
in den Gassen des Ghettos.
Die Laternen geh’n an.
Es wird Abend, klarer, kühler.
Ich liebe Vilnius, es schnitzt
aus dem Klotz den Poeten.
Viel faßt der Strom der Zeit.
Heute könnte ich für Ästheten
unausprechlich Banales
erfinden, das noch mehr erfaßt:
immer mehr Vergangenheit
für Krishnamurti oder Castaneda --
im Schatten von St. Johannes.
Zwischen den Toren der Morgen- und Abendröte
entflammen und sterben.
Von der Eisbar zum Cafe „Vaiva“ --
zehn Schritt. Hin und zurück
mußt du gehen, um sie zu erobern.
Wohl nur mit Charons Fähre
holst du eines nachts,
wenn du willst, das Schiff
des betrunknen Rimbaud ein.
Das ist hier unvorstellbar.
Dort geht alles – ob sich das lohnt?
Schau, die Akte der Trennung:
ein paar Bücher, in die Haut geritzt.
Ich vergesse dich nicht.
Allmählich löst sich das Ruder vom Boot.
In kleinen Wellen glänzt der
kühle Morgengranit.
Auf der Gorkistraße Herbst,
meine beladene Jugend, ihr schönes
Haupt stolz erhoben über
dem ausgetragenen Kampf.
Für dich – die weißen Pferde,
für mich -- ein Stück vom verlorenen Königreich.
Getrennt. Es ist vorüber.
Bleib gesund, verlier’ dich im Verstand.
7.7. 1996