TRANSVERBERACIÓN DE LA VECINA

tú que compras en gran superficie
que crees que sus precios te nombran
tú la puritana socialdemócrata mediamelena apoteosis de la brutal bisutería
que protestas sólo por ser consumidor perfectamente informado

tinte
azúcar
puerro
cuarto de kilo de aquello

pasillos caminas estanterías revisas
buscando en verdad nada de lo posible
a ti matriarca convencida de la educación redonda de tus hijos
qué lejana herencia lleva tu trágica conformidad tan limitada
un paso triste un lento envilecerse
diosa entrampada letra espera
te ganas la libertad con grilletes de domingo
para pasear marido y niños por el restaurante efervescente
pero aquel día sentada de moaré sillón a plazos
tu alma se despedaza por el extractor
se mezcla con aceite semipuro
sube por el aire disecado de tu dúplex abierto
entra de nuevo por la ventana y
por una sola vez entiendes
que la vida son más cosas


© María Eloy-García
De: Cuánto dura cuánto
Almería: ed. El Gaviero, 2007
Producción de Audio: Literaturwerkstatt Berlin, 2010

ΜΕΤΑΡΣΙΩΣΗ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑΣ

εσύ που ψωνίζεις σε υπεραγορές
που πιστεύεις πως οι τιμές τους σου δίνουν υπόσταση
εσύ πουριτανή μακρύκομη σοσιαλδημοκράτισσα αποθέωση τερατωδών                                                                                                             φο μπιζού
που διαμαρτύρεσαι μόνο για να είσαι πλήρως ενημερωμένη ως                                                                                     καταναλώτρια

βαφή
ζάχαρη
πράσα
ένα τέταρτο από εκείνο

διαδρόμους περπατάς ράφια ελέγχεις
ψάχνοντας στην πραγματικότητα το ανέφικτο
σε σένα μητριάρχισσα σίγουρη για την τέλεια ανατροφή των παιδιών σου
ποια μακρινή κληρονομιά ορίζει την τόσο τραγικά οριοθετημένη                                                                             συμβατικότητά σου
ένα θλιβερό βήμα μια αργή ταπείνωση
καταχρεωμένη θεά καθυστερημένη συναλλαγματική
κατακτάς την ελευθερία με δεσμά της Κυριακής
για να βγάλεις βόλτα σύζυγο και παιδιά στο αναβράζον εστιατόριο
αλλά εκείνη τη μέρα καθώς κάθεσαι στην αγορασμένη με δόσεις μουαρέ                                                                                                        πολυθρόνα
η ψυχή σου τεμαχίζεται απ’ τον απορροφητήρα
ανακατεύεται με ημιπαρθένο ελαιόλαδο
ανυψώνεται μαζί με τον αποξηραμένο αέρα της μεζονέτας σου
ξαναμπαίνει απ’ το παράθυρο και
για μία και μοναδική φορά καταλαβαίνεις
πως η ζωή είναι περισσότερα πράγματα

Μετάφραση από τα ισπανικά: Ελένη Οικονόμου
Τεφλόν, τχ. 11, 2014