Lang geleden brak mijn gezicht
ik leefde lang zonder gezicht
ik kon er niet om huilen
mijn ogen waren daarbij gebroken
de spiegel zweeg
ik sloot haar werelden in rouw
mijn gezicht was gebroken
de wereld beefde
mijn hart hoorde het ijs kruipen
wilde zich niet verzetten
en zei; breek mij net mijn gezicht

Maar, verdeel mij, stralengloed van liefde
waar kou, duisternis en zwepen zijn
zaai mijn tanden in de woestijn
opdat een wonder geschiedt
dat het zand lelies en jasmijn voortbrengt
sproei mijn bloed
op de rand van de wond
en ik balsem in mijn wonden wordt