Jorgos Kartakis
griego
VINCA (L. fem.)
Människor äter sand.
Jag frågar dig om jag kan förändras.
Din vänstra hand är en egendomlig zonering.
Det snöar ymnigt.
Jag hatar mitt liv.
Det är en tidig, mycket kall vintermorgon.
Jag kan vara nio, kanske tio år gammal och genom fönstret ser jag
när min far försöker att knuffa igång familjens Volvo,
som tydligen inte vill starta i kylan. Plötsligt halkar han till i snön
och faller framlänges in i bilens öppna vänstra framdörr. Jag ser
detta, och trots att klockan bara är lite över sex på morgonen, ser
jag det som om det vore helt ljust där ute. Han svär till och jag
går snabbt och lägger mig igen. Att blunda och välja en mindre
smärtsam färg.
De: Blomsterur
Stockholm: Norstedts, 2000
Producción de Audio: Lars Carlsson
Βίγκα (L. θηλ.)
Οι άνθρωποι τρώνε άμμο.
Σε ρωτώ αν μπορώ να με αλλάξω.
Το δεξί χέρι σου είναι περίεργα ριγέ.
Χιονίζει πολύ.
Μισώ τη ζωή μου.
Είναι χαράματα, ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωί.
Είμαι εννιά ή δέκα χρονών και κοιτάζω από το παράθυρο
τον πατέρα μου, πώς προσπαθεί να σπρώξει το Volvo της οικογένειας μας, που απ΄ό,τι φαίνεται δεν λέει να πάρει μπρος από το κρύο. Ξαφνικά γλιστρά στο χιόνι και φεύγει μπροστά πέφτοντας πάνω στην ανοιχτή αριστερή πόρτα του οδηγού. Βλέπω την σκηνή και, αν και είναι μόλις λίγο μετά τις έξι, την βλέπω λες κι έξω έχει κιόλας φωτίσει. Εκείνος αρχίζει να βρίζει κι εγώ ξαπλώνω πάλι γρήγορα στο κρεβάτι. Τα μάτια κλείνουν και επιλέγουν ένα λιγότερο οδυνηρό χρώμα.