Iryna Tsilyk (Ірина Цілик)

Menschen in Flip-Flops gegen Menschen in Kampfstiefeln.
Obwohl, nein, da gibt es kein “Gegen”.
Keinen Gegensatz.
Menschen in Flip-Flops warten
auf Menschen in Kampfstiefeln,
messen jeden Schritt ab, jeden Tag –
dreihundertfünfundsechzig, dreihundertvierundsechzig…

Oder warten nicht.
Packen Koffer für Griechenland.
Ferien, Sommer.
Niemandes Pflicht, letzten Endes…

Oder warten nicht, packen Koffer für Griechenland,
spenden aber, spenden,
neue Sommerstiefel aus Cordura und Nubuk
für alle Achille.
Um zu retten.

Der Möglichkeiten sind viele.
Alle richtig oder nicht.

Abends werfen Menschen in Kampfstiefeln Ballast ab
und krebsen zurück in ihre Schalen,
ihre Schlafsäcke.
Scrollen noch eine Weile
durch parallele Leben in Smartphones,
wundern sich ein wenig.
“Griechenland. Geil. Will ich auch mal…”
Und dann kommen kurze, quälende Träume
von Mänaden oder Sirenen
mit Honigstimmen.

Schlaf, Geliebter.
Du weißt, gegen Morgen
träumt man immer
von den Liebsten,
jenen in Flip-Flops
und jenen in orthopädischen Sandälchen.

Ludzie w wietnamkach vs ludzie w kamaszach.
Chociaż nie, nie ma żadnego versus.
Nie ma sprzeczności.
Ludzie w wietnamkach czekają
na ludzi w kamaszach,
odmierzają każdy krok, każdy dzień –
trzysta sześćdziesiąt pięć, trzysta sześćdziesiąt cztery…

Albo nie czekają.
Pakują walizy do Grecji.
Wakacje, lato.
Nie ma winnych, koniec końców.

Albo nie czekają i zbierają walizy do Grecji.
Ale przeliczają, przeliczają
wszystkie achillesy na nowe letnie kamasze
z zamszu i cordury.
Żeby oddychały.
Żeby zaoszczędzić.

Wariantów jest bez liku.
Wszystkie prawidłowe albo nie.

Wieczorami ludzie w kamaszach
zrzucają balast
i raczkiem chowają się do swoich pancerzy -
swoich śpiworów.
Przewijają przez jakiś czas taśmy
równoległych żyć w smartfonach,
trochę się dziwią.
«Grecja. Chłodno. Kiedyś ja też...»
I tak przychodzą krótkie nienośne sny
o bachantkach albo syrenach
z miodowymi głosami.

Śpij, mój miły.
Wiesz, że nad ranem
zawsze śnią się
tubylcy w wietnamkach
i tamci, inni
w malutkich ortopedycznych sandałach.

Gent amb xancletes contra gent amb botes militars.
I tanmateix no, no hi ha “contra”.
Cap contraposició.   
La gent amb xancletes
espera gent amb botes militars,
compten els passos, els dies:
– tres-cents seixanta-cinc, tres-cents seixanta-quatre…
 
O bé no esperen.
I fan maletes cap a Grècia.
Vacances, estiu…
Al capdavall, ningú és responsable.
 
O bé no esperen i fan maletes cap a Grècia,
però alhora donen, donen diners
per a botes militars d’estiu,
noves de trinca, de Nobuk i Cordura,
de les que respiren,                             
per a salvar tots els Aquilles.
 
D’opcions, n’hi ha un munt.                                      
Siguin correctes o no.
 
Al vespre, els de les botes militars
amollen llast
I com crancs que s’amaguen a la closca,
s’enfunden els sacs de dormir,
on s’enrotllen una estona,
en vides paralleles als smartphones,
una mica enlluernats:
«Grècia. Genial. Un dia jo també…»
I tot seguit tenen somnis angoixants
amb mènades o sirenes
de veus meloses.
 
Dorm, amor meu.
Ja saps que a la matinada
la gent amb botes militars
sempre somnia
amb els de les xancletes                                  
i amb aquells altres, els de les sandalietes ortopèdiques.