Andy Fierens
thuis loop ik door straten die ik niet herken
thuis loop ik door straten die ik niet herken
thuis loop ik door straten die ik niet herken
het is er koud, ik draag je adem als een wintersjaal
en al wat warm is stoot mij af als een brandende monnik
je fluistert van ver wanneer ik in de nok van de wereld je naam roekoe
sus mij met stuifmeel in je hand wanneer ik versplinter
als ik word aangeknaagd door het knaagdier in het wiegende stro
of nee - sla me dood reanimeer me en sla me nog eens dood
romantiek is kul maar ik gaf je mijn hart
en ik schonk het je smeltend
tot het stolde aan je handen en mond
ken je dat boek van gert vlok nel waarin hij zegt
ek weet nie of jy ooit ’n tintinboek gelees het nie
maar tintin in tibet is die enigste boek
waarin tintin ooit gehuil het
soms vermoed ik je in een bar, op een trein
in een blik of een weerkaatsing en slaan
mijn vuisten barsten in het blauw rondom
kom terug! kom terug!
maar je reist door de onmetelijke ruimte
ik wacht in de zon in een park met een hond