Anja Kampmann

κοντεύει κιόλας κυριακή
και στους γκρεμούς παγιδευμένοι
λύκοι σαν τον αχό της θάλασσας που μας χτυπά
κατρακυλούν οι πέτρες ολοένα ένα ζευγάρι μπότες
στο βράχο θεριό το κύμα πώς ασπρίζει στον αέρα
στο διάβα του φουσκώνει ο άνεμος τη νιτσεράδα ανοίγει
χώρο για τη μικρή σου μνήμη κίτρινο
τότε που τρέχανε παιδιά που βγάζουν γλώσσα
στη βροχή θάλασσα αλάτι το αλύχτισμα
του ανέμου να συλλαβίζεις πάλι απ’ την αρχή
αφρίζοντας έρχεται ο έρωτας τραχύς
σ’ όλες του τις αρχαίες γλώσσες.

it’s almost sunday
wolves get trapped
in the cliffs it’s the sound of the sea that hits us
the rolling of stones ahead a few boots
in the rock how the waves wash against the air
running the wind swells the cape the space
for your small memory yellow
as they ran children who stick out
their tongues in the rain to learn
sea salt the howling of the wind afresh
with the spray love comes rough
in all its ancient languages. 

fra poco è già domenica
fra gli scogli s’intrappolano
i lupi così risuona il mare che ci coglie
il rotolio delle pietre daccapo un paio di stivali
nella roccia come le onde si lavano all’aria
in corsa il vento gonfia la mantella lo spazio
per la tua corta memoria giallo
quando loro correvano bimbi che tiravano
fuori la lingua nella pioggia mare sale 
per apprendere l’urlo del vento daccapo
con la schiuma torna l’amore ruvido
in tutti i suoi antichi linguaggi.