Anja Kampmann

his flight does not lie in anatomy
between feathers and lighter bones
you sense a point where poplars
touch the sky what are swallows
a summer day long on the hill beg tal
the uneasy wheat fieldbloom between
the stalks your seat of audible wind
it is day I keep night within would
never forget more than now will
there be a day when this rustling
of trees is missing ah bird who in his wheel
carries riddles written by the land
unrecognized it stretches before you planes
a few more plants and I as border dream
that I can no longer tell
the fields apart.

il suo volo non dipende dall’anatomia
fra le penne e le ossa più leggere
indovini un punto in cui il pioppo
tocca il cielo che sono le rondini
per tutt’un giorno d’estate sulla collina beg tal
l’inquieto frumento il fiorire del prato fra
gli steli la tua sede di udibile vento
fa giorno e trattengo la notte in me
giammai dimenticherei quando adesso
ci sarà un giorno in cui questo frusciare
degli alberi mancasse ah l’uccello che nel suo giro
ha scritto enigmi presi dalla terra
sconosciute ti si stendono dinanzi le pianure
ancora qualche pianta e io sogno come limite
di non poter più distinguere
i prati.

неговото летање не лежи во анатомијата
меѓу пердувите и полесните коски,
ја насетуваш точката каде тополата
го допира небото, што се ластовиците,
еден цел летен ден на брдото Бег Тал,
немирната пченица, ливадски цутови меѓу
стебленцата, твоето столче од слушлив ветер,
ден е, ноќта ја задржувам за миг, никогаш
веќе нема да заборавам повеќе од сега,
ќе има ли ден кога ова шумолење
на дрвјата ќе недостига, ах, птица која во тркалото
напишала загатки преземени од земјата,
непрепознаено лежат пред тебе рамници и уште
неколку билки и јас како граница, соништа
дека не можам веќе да ги разликувам
ливадите.

o seu voo não reside na anatomia
entre penas e ossos mais leves
pressentes um ponto onde o choupo
toca o céu que são andorinhas
um dia inteiro de verão na colina beg tal
o trigo inquieto no prado que floresce entre
os caules o teu lugar de vento audível
é dia eu guardo a noite dentro nunca
esqueceria mais do que hoje haverá
um dia em que este sussurro
das árvores falte ai pássaro que na sua roda
escreveu enigmas levado pela terra
desconhecido assenta ante ti mais
algumas plantas e eu como limite sonho
que já não consigo distinguir
os prados.