Paul-Eerik Rummo

Das Haus, in dem ich geboren wurde,
ein Bathyskaph auf dem Meeresgrund,
am Rauchtampen verankert.

Inmitten der steinalten Stadt. Atlantis?
Dioskuren? Untergegangene Schlösser und Kirchen:
Glockenchoräle, gefesselt von ihren Echos nahbei –
lang schon war da von all dem der Anfang.

Die Häuser von Korallhöckern bebuckelt.
Die Fische promenieren auf den Trottoirs, spitzen das Maul.
Die Hippocampusse galoppieren lautlos umher, wuselig.
Da und dort in verborgenen Höhlungen mühen sich einzelne
ramponierte Muscheln, Perlen zu sondern.

Vieles in dieser Fülle, Sonnen vor allem:
im Schein dieser Vielheit stachelhäutiger Meersonnen
verströmt das Unterwasserleben.

Der Rauch, meine Nabelschnur, mein Galgenstrick,
mitunter sich windend, nachgiebig auch – und zugleich
aufmunternd straff.

Dit huis waarin ik ben geboren,
is een naar de zeebodem gezonken duikboot,
aan een touw van rook.

Midden in een oeroude stad.
Atlantis? De Dioscuren? Verdronken kastelen en kerken:
het lied van klokken geketend aan hun nabije echo –
lang, lang geleden al is dat begonnen.

De huizen hebben koraalbochels gekregen.

De vissen gaan uit wandelen en tuiten hun bekken.
Zeepaardjes galopperen geruisloos rond, druk.
In verborgen nissen proberen hier en daar
wat losse mosselen, kreupel, parels voort te brengen.

Veel is hier in overvloed, vooral zonnen:
in het licht van talloze stekelhuidige zeezonnen
zwemt het onderwaterleven rond.

De rook, mijn navelstreng en galgenkoord,
nu en dan kronkelend en meegevend, is tegelijk
uitnodigend strak.

— Tas namas, kuriame gimiau —
į vandenį nugrimzdęs batiskafas
su dūmų tįsančia virve.

Tiesiog į tolimos praeities miestą.
Gal Atlantidą? Dioskuriją? Paskendę pilys ir bažnyčios:
varpų gaudimas atsiliepia visiškai arti —
seniai seniai jau viskas prasidėjo.

Namai koralų kupromis apaugo.

Šaligatviais žuvelės zuja, krutina žiaunas.
Ropoja tyliai brontozaurai, rimti, užsiėmę.
Šen bei ten nuošaliam kampely viena kita
suluošinta kriauklė bando perlą sukurti.

Daug ko čionai apstu, o ypač saulės:
galybės dygiaodžių jūrsaulių šviesoj
gyvenimas povandeninis plaukia.

Dūmas — mano virkštelė, kartuvių virvė,
kartais vingrus ir paslankus, tačiau ir vėl
išsitempia lyg kviesdamas.