Viivi Luik

Einmal sprach ich von Feldern,
erzählte vom Regen, der fällt.
Vom Gras und vom Honig.

Ich spräche auch jetzt,
doch jetzt bin ich hier.

Gegen den Wind,
gegen das scharfe Glas,
verlassen und ohne zu sagen,

wie das Geheimnis sich häutet im Leben,
so wie der Körper sich beugt,

auch das Erbarmen.

Ik sprak ooit over velden.
Over regen die valt.
Over gras en over honing.

Dat zou ik ook nu kunnen doen,
maar nu ben ik hier.

Tegen de wind in,
tegen snijdend glas,
moederziel alleen, zonder te zeggen

hoe met het leven het geheim verslijt
net als het lichaam

en het medelijden.

Reiz runāju par tīrumiem.
Par lietu, kas līst.
Par zāli un medu.

Runātu arī tagad,
tagad taču esmu te.

Pret vēju,
pret asu stiklu
gluži viena, neizsakāma,

kā dzīves laikā noslēpums dilst,
nu tieši kā miesa dilst

un žēlsirdība.

Parlai dei campi una volta.
Della pioggia che cade.
Dell´erba e del miele.

Parlerei anche ora,
ma ora son qui.

Contro il vento,
contro il vetro aguzzo,
sole come il corpo, senza dire

in che modo, nella vita, si consuma il segreto
– così il corpo si consuma –
e la misericordia.