Jan Wagner

når oktober hængte dem op i grenværket,
som bulede kulørte lygter, var tiden inde: vi
plukkede kvæder, løftede i kurvevis af gult
ind i køkkenet

i vand. æble og pære modnedes
mod deres navn, en enkel sødme –
anderledes end kvæden på træet i
det fjerneste hjørne

af mit alfabet, i havens latin,
hårde og fremmede i deres aroma, vi skar
parterede, udstenede kødet (fire store
hænder, to små),

spøgelsesagtigt i saftpresserens damp, tilføjede
sukker, varme, anstrengelse til noget, der
i rå tilstand unddrog sig munden, hvem kunne, ville
forstå kvæder,

deres gelé, i maveformede glas på rad
og række på hylderne til de mørke dage,
i en kælder af dage, hvor de
lyste, lyser.

when october hung them in the branches,
bulging chinese lanterns, it was time: we
picked quinces, lugged them by the basket
         yellow into the kitchen

under the water. apple and pear ripened
to their names, to a simple sweetness –
different to the quince on its tree in
         the farthest corner

of my alphabet, in the latin of the garden,
hard and strange in its flavour. we cut,
quartered, cored the flesh (four big
hands, two small),

shadowy in the steam of the juicer, gave
sugar, heat, effort to something that
denied itself raw to the mouth. who could,
who would want to understand quinces,

their jelly, in bulbous glass jars for the
dark days lined up on the shelves,
in a cellar of days, where they shone,
are shining still.

al colgarlos octubre de las ramas,
lampiones, ya era tiempo: cogíamos
membrillos, llevábamos los canastos
de amarillo a la cocina

bajo el agua. la manzana y la pera
maduraban hasta su nombre, dulzor sencillo,
no como los membrillos en su árbol
en el último rincón

de mi alfabeto, en el latín del jardín,
duros, de aroma extraño. cortábamos
y deshuesábamos la pulpa (cuatro manos
grandes, dos pequeñas),

difusamente en el vapor del exprimidor,
dábamos azúcar, calor y esmero a lo que,
crudo, rechaza el paladar. quien podía, quería
comprender los membrillos,

su jalea en vasos abombados para los
días oscuros, en fila sobre las estanterías,  
en un sótano de días donde
brillaban, brillan.

lokakuinen ripustus oksistossa,
lommoisina lyhtyset, oli aika
ottaa talteen kvittenit, kantaa korit
keltaista kotiin

veden alle. päärynä, omppu kypsyy
muistuttamaan nimeään, makeuttaan –
toisin tekee kvitteni puussaan perä-
nurkassa minun

aakkosissa, puutarhan latinassa,
tuoksu kovaa, vierasta. viipaloimme
neljään osaan hedelmälihan (neljä
isoa kättä,

kaksi pientä) aaveina mehumaijan
höyrytessä, lisättiin makeus, lämpö,
ponnistukset nyt siihen, jonka raakuus
ei sovi suuhun.

kuka voisi ymmärtää kvitteneitä,
lasipurkkirivejä kellarissa
varten pitkää pimeää, päivä, kun ne
loistivat, toistuu.

cando octubre os penduraba por entre as ramas
–faroliños avultados– xa era tempo: iamos apañar
marmelos maduros, carrexando as cestas da 
               amarela recompensa até a cociña.

poñiámolos a remollo. as mazás e peras 
maduraban até os seus nomes, até un dulzor sinxelo,
non coma os marmelos, aferrados ás pólas
               nalgún alfabeto dun escuro recanto,

recónditos no latín do xardín,
duros e estraños no aroma seu. partiámolos,
cortabámolos en cuartos e quitabámoslle o corazón 
               (eramos catro mans adultas, dúas algo menores),

velados polas nubes de vapor do espremedor, 
botabámoslle azucre, calor e esmero a algo que, 
crudo, rexeitaba o padal. pero despois quen podería, 
               quen daría desentrañado os marmelos:

a súa xelea en tarros abombados, en ringleiras
nas alacenas gardados para a escuridade, almacenados
para os días severos, unha bodega de días nos que eles
               brillaron, nos que aínda están brillando. 

ha az október ágakra aggatta
lampionokként, eljött az idő. hát
szedtük a birset, hordtuk kosárszám a
konyhába sárgán,

be a víz alá. az alma, a körte,
ahogy kell, értek; csak szimplán édessé –
nem úgy, mint a birs fáján, ábécémnek
hátsó zugában,

a kert latinjában, konok-keményen
érlelt aromát. negyedekre vágtuk,
kimagoztuk húsát (négy nagy kéz, kettő
kicsivel együtt),

elmosódva a szaftoló gőzében,
cukrot, hőt és munkát adtunk a nyersen
nem ehetőhöz. fölfogni birset ki
tudna s akarna;

zseléjüket, hasas üvegekben a
sötét napokra a polcra sorjázva,
napok pincéjében őrizve, ahol
fénylett és fénylik.

kad bi ih listopad objesio o grane,
izvitoperene lampione, bilo je vrijeme: brali
smo dunje, teglili košare
             žutog u kuhinju

pod vodu. jabuke i kruške dozrijevaju
prema svom imenu, jednostavnoj slatkoći -
za razliku od dunje na njenom stablu u
             najisturenijem kutu 

moje abecede, u latinskome vrta,
tvrda i čudna u svojoj aromi, rezali smo,
četvorili, otkoštili meso (četiri velike
               ruke, dvije male),

magloviti u pari sokovnika, dodavali
šećer, vrelinu, trud nečemu što se 
sirovo uskraćivalo ustima. tko može, želi
              shvatiti dunje.

njihov žele, u trbušastim staklenkama za 
mračne dane na police po-
slagan, u podrumu od dána, gdje su
             svijetlile, svijetle. 

kai ant krūmų spalis iškabindavo
apvalias girliandas, stodavo laikas:
skindavom svarainius, tempdavom gelsvus
kibirus plauti

į virtuvę. kriaušė arba obuolys,
tie prisirpsta saldūs kaip vaisiams dera,
tik ne tankmėje svarainis, kamputy
tolimiausiame

manojo raidyno, sodo lotynas,
kietas, keisto kvapo. juos ketvirčiavę,
kauliukus išpjaudavome (keturios
didelės, dvi mažos

rankos), šmėklos garuose sulčiaspaudės,
dėdavome cukraus, karščio, pastangų
kad burna jų neatmestų. kas gali,
nori jus suvokt,

svarainiai,  pilvotuose stiklainiuose
laukiantys tamsių dienų lentynose  
rūsio gelmėse, kur jūs švytėdavot,
kur tebešvytit.

når oktober hengte dem på grenene,
bulende papirlykter, var tiden der:
vi plukket kveder, satte kurvevis av
gult på kjøkkenet

og i vann. epler og pærer modnet mot 
navnene sine, denne lette sødmen – 
slett ikke som kveden på treet i den
            innerste vinkelen

av alfabetet mitt, i hagens latin,
hard og fremmed i sin aroma. vi skar,
delte dem opp, tok ut frø (fire store
            hender og to små),

skyggeaktig i dampen fra saftpressen, 
ga sukker, varme, tid til noe som rått 
unnslapp munnen. hvem kunne eller ville
forstå kvedene,

deres gelé, i konvekse glass for de 
mørke dagene sto de på hyllene,
oppstilt i en kjeller av dager, hvor de
            lyste og lyser.

gdy październik powiesił je w gałęziach,
te wypchane lampiony, nadszedł czas:
rwaliśmy pigwy, nieśliśmy je w koszach
żółte pod wodę

w kuchni. gruszki i jabłka dojrzewały
do swej nazwy, do swej słodyczy prostej –
pigwa zaś inaczej zupełnie wzrasta
w kącie najdalszym

mego alfabetu, w łacinie sadu,
twardy jakiś, obcy ma smak. cięliśmy
ćwiartowali, pruli miąższ (cztery wielkie
ręce, dwie małe),

gładko w parze sokowirówki, dali
cukru, ciepła, trudu do czegoś, co się
ustom brać nie dało. kto mógł, ten
pojąć chciał pigwy,

galaretkę, w słojach pękatych, na dni
ciemne, na regałach pod sznur pousta-
wiane, w dni piwnicy, gdzie jak świeciły
jasno, tak świecą.

keď ich október rozvešal do koruny stromu,
guľaté lampióny, bol už čas: a my
sme oberali duly, vláčili košíky
plné žlte do kuchyne

pod vodu. jablko a hruška dozrievali
svojim menám, prostej sladkosti –
inak ako dula na svojom strome
na úplnom konci

mojej abecedy, v záhradnej latinčine,
tvrdá a cudzia aróma. krájali sme,
štvrtili, vykôstkovávali dužinu (štyri veľké
ruky, dve malé),

mátožne v pare z odšťavovača, pridávali
sme cukor, teplo, námahu, do toho, čo
kruto zrádzalo ústa. kto mohol, snažil sa
duly pochopiť,

ich želé, v bruchatých pohároch
zoradené na tmavé časy v regáloch
v pivnici z čias, keď ešte
svietili, svietili.