Gemma Gorga

Gdyby na fotografiach mógł wychodzić głos,
tak jak wychodzi cień albo też czułość,
choć należą one bardziej do sfery wrażliwości,
usłyszałbym raz jeszcze wyjaśnienia mojego ojca,
zanim weźmiesz kamyk, musisz go obrócić
nogą albo też gałęzią, aby w ten sposób przepędzić
kryjące się w nim jak suche kolce skorpiony.
Nigdy się tym nie przejmowałam. Mieć sześć lat
jest tak proste jak umieranie.Wobu przypadkach
jedynym sekretem było powietrze: wdychanie go
lub niewdychanie, jakby dusza pełna była
drobnych pęcherzyków, które się otwierają
i zamykają. Pierwszego skorpiona zobaczyłam
w podręczniku z biologii, schwytany na zawsze
w surowe szczypce czasu.Ale czasem książki
całej prawdy nie mówią, jakby jej nie znały
lub ją zapominały w drodze do druku.
Pajęczak, którego ciało dzieli się na odwłok
i głowotułów. Nic nie było o słońcu palącym
język, o strachu, o kolcu przeszywającym
szyję. Ja nie wiedziałam wtedy, że słowa
to ogromne lodowce, co pod zmrożonymi
wodami więcej kryją niż ukazać mogą.
Tak jak słowo skorpion. I teraz, gdy dzwoni
uporczywie telefon, przejmujący krzyk
o poranku – kiedy wstaję, zapalam światło,
przybliżam rękę do jego białego, plastikowego
korpusu, co błyszczy, jak na słońcu kamień,
gdy podnoszę słuchawkę i mówię słucham
i ktoś mi mówi, że umarłeś,
ja tylko myślę o skorpionach, o tym,
co chciałeś mi powiedzieć, gdy powtarzałeś
obracaj kamienie, proszę, obracaj kamienie.

If the voice could come out in photographs
in the way shadow or tenderness does – even while
being more vulnerable realities – I would hear
once again my father telling me that, before
picking up a stone, you should roll it over
with your foot or a branch to scare away
the scorpions hiding underneath like dry thorns.
I never worried about that. Being six years old
was simple, simple as dying. In both cases,
there was no secret other than the air:
breathing it or not breathing it, as if the soul
were full of tiny alveoli that open
and close. The first scorpion I saw
was in the natural science book,
trapped forever in the severe pincers
of time. On occasion, though, books don’t tell
the whole truth, as if they didn’t know it
or had forgotten it on the way from the printer’s.
Arachnid with body divided into abdomen
and cephalothorax. It said nothing of the burning
sun in the tongue, of fear, of the spike
pierced into the neck. I didn’t know then
that words are immense icebergs
hiding beneath their icy waters much
more than they show. Like the word scorpion.
And now, as the phone insistently rings
– a sharp daybreak cry – as I get up,
turn on the light, move my hand to its white body
of plastic that shines like a stone in the sun,
as I pick it up and say yes? and someone tells me you’re dead,
I only think of scorpions, of what
you wanted to tell me when you repeated roll
the stones over, please, roll the stones over.

Če bi na fotografijah lahko slišali glasove,
kot vidimo sence ali nežnosti – čeprav sta to
veliko bolj krhki obliki resničnosti – bi lahko
zaslišala svojega očeta, kako me opozarja, da je
treba kamen, preden ga dvigneš,  zakotaliti
z nogo ali z vejo, da preženeš
škorpijone, ki se skrivajo spodaj kot posušeno trnje.
Zaradi tega si tedaj nisem delala skrbi. Zato ker je čisto
preprosto biti star šest let, tako preprosto kot umreti. V obeh
primerih ni potrebno drugega kot dihati zrak:
dihati ali ne dihati, kot bi bila duša
polna drobnih alveol, ki se odpirajo
in zapirajo. Prvega škorpijona sem videla
v učbeniku spoznavanja narave,
za vedno ujetega v krute klešče
časa. A včasih knjige ne povejo
vse resnice, kot bi je ne poznale
ali bi jo pozabile na poti proti tiskarni.
Členonožci imajo telo razdeljeno na trebuh
in glavoprsje. A ničesar ni pisalo o žarečem
soncu na jeziku, o strahu, o žitnem klasu,
ki mu je predrl grlo. Tedaj nisem vedela,
da so besede ogromne ledene gore,
ki pod hladno gladino vode skrivajo veliko
več, kot je vidno na površini. Kot beseda škorpijon.
In zdaj, ko telefon vztrajno zvoni
– oster krik ob zori –, ko vstanem,
prižgem luč, približam roko belemu telesu
iz plastike, ki se sveti v soncu kot kamen,
ko dvignem slušalko in rečem prosim? in mi rečejo, da si mrtev,
tedaj mislim samo na škorpijone, na tisto,
kar si mi hotel dopovedati, ko si mi prigovarjal,
zakotali kamen, prosim, zakotali kamen.