Julia Cimafiejeva (Юля Цімафеева)

Маленькай
я нават думаць баялася
пра фізічныя катаванні,
ужо не кажучы пра тое,
каб іх бачыць.

Закасаны па локаць
              рукаў гімнасцёркі,
бізун,
              нагайка, дручок ці палка
                                                        ў руках.
Белыя
              напятыя
                            мускулы
                                          прагнулі ўдару,
шалам ашчэраныя
                            чорныя пашчы
                                                        аўчарак
шукалі спажывы.

І калі на экране
рука ўздымалася над бедаком,
                            прыкутым да крэсла,
калі люты сабака рваўся наперад,
                            раскрыўшы зубатую ляпу,
калі адпускалі курок аўтамата,
                            нацэленага на бяззбройныя постаці
                                                                                    ў снезе
і з тэлевізара неслася
                            няўмольнае тра-та-та-та,

я з крыкам выскоквала
                                          за дзверы,
заплюшчвала вочы,
закрывала далонямі вушы,
і, упаўшы на ложак, спрабавала
адплакацца і аддыхацца

ад страшных непабачаных
карцін.

Часам мне хлусілі
са шкадавання:
гэта ж толькі ў кіно.

Але я адчувала падман --
так шмат
              было гэтых фільмаў,
так шмат
              было гэтых кніг.

Ідзі і глядзі.
Сядай і чытай.
Каб ніколі зноў.

І вось я зноў
сяджу і гляджу,

не разумеючы,
чаму адзін чалавек
наўмысна чыніць боль
іншаму.

Я чую, брэх
                            раз’ятраных аўчарак
я бачу ўзнятыя рукі карнікаў.
Я выскокваю за дзверы
                                          краіны.
Але гэта кіно ні пераключыць,
ні выключыць.

Наперадзе бясконцыя снягі
і чорная паласа
                            далягляду.

люты 2021