Aušra Kaziliūnaitė

ein in die jahre gekommener schreiberling starrte mich voller ekel an

und zischte zwischen den zusammengebissenen zähnen hervor
wer kann dir verbieten zu schreiben, was immer du willst
sollte wohl heißen als er noch jung war gab’s die zensur und heute reifen wir
alle wie die tomaten in einem gewächshaus gehegt und gepflegt heran

wer kann dir verbieten zu schreiben, was immer du willst
fragen die fische mit ihren verdrehten augen im verborgenen zeitenfluss
wer kann dir verbieten zu schreiben, was immer du willst
wollen auch mickey mouse und mister jesus von mir wissen
die händchenhaltend auf genau jener traumlichtung stehen
auf der ich ertrinke ertrank und ertrinken werde

wer kann dir verbieten zu schreiben, was immer du willst
fragen schnecken muscheln wellen möwen und algen
die kapitäne versunkener schiffe und unschuldigen jungfrauen
in einem jahrzehnt werden sie ihre gläser heben und eine der anderen blut trinken
am denkmal für andersens meerjungfrau oder in einem weiteren hotel

wer kann dir verbieten zu schreiben, was immer du willst
kommen die fensterscheiben der wohnblöcke nicht zur ruhe
und auch die vorbeitreibenden wolken

ich wende mich um und sage zu ihnen
ihr könnt’s mir verbieten und
auch das rot der vogelbeertrauben

an old writer looks at me with disgust
and squeezes some words out through his teeth:
who can stop you from writing what you want?
we must understand that his times were those of censorship
and we now live in a greenhouse like some kind of tomatoes

who can stop you from writing what you want?
asks the fish with bulging eyes in the unseen stream of time
who can stop you from writing what you want?
wonder aloud Mickey Mouse and Mr. Jesus
holding hands in the orifice of dreams
in which i drown did drown and will drown

who can stop you from writing what you want?
ask the clams and seashells the waves gulls and seaweed
the drowned ship’s captains and the innocent maidens –
in a decade they’ll give toasts as they drink each other’s blood
by the monument to Anderson’s mermaid or some other hotel

who can stop you from writing what you want?
uneasily stammers the glass in the windows of block apartments
with clouds drifting by

i turn to them all and say –
you can all stop me and so can
the red in a cluster of rowan berries

un viejo escritor me mira con repulsión
y exprime algunas palabras a través de sus dientes:
–¿quién puede impedirte escribir lo que quieres?
debemos entender que sus tiempos fueron los de la censura
y ahora vivimos en un invernadero como cierta variedad de tomates

–¿quién puede impedirte escribir lo que quieres?
pregunta el pez con ojos saltones en el flujo invisible del tiempo
–¿quién puede impedirte escribir lo que quieres?
preguntan Mickey Mouse y el Sr. Jesús
tomados de la mano en el orificio de los sueños
en el que me ahogo me he ahogado y me ahogaré

–¿quién puede impedirte escribir lo que quieres?
preguntan las almejas y conchas marinas las olas gaviotas y algas marinas
los capitanes de los barcos ahogados y las inocentes doncellas–
en una década dirán salud mientras beben la sangre uno del otro
cerca del monumento a la sirena de Anderson o de algún otro hotel

–¿quién puede impedirte escribir lo que quieres?
un inquieto tartamudear tras el vidrio en las ventanas de los bloques de departamentos
y las nubes van pasando a la deriva

me dirijo a todos y digo
–todos pueden detenerme y también pueden
el rojo de las bayas de sorbus en ese ramo

მოხუცი მწერალი - ზიზღით,
კბილებში ცრის:
- ვინ აგიკრძალავს, წერო, რაც გინდა?
ჩვენ გვესმის, მის დროს იყო ცენზურა,
ახლა კი, ჩვენ, სათბურის პომიდორებივით ვმწიფდებით.

- ვინ აგიკრძალავს, წერო, რაც გინდა?
მეკითხებიან დროის უხილავი მდინარის თვალგადმოკარკლული თევზები.

- ვინ აგიკრძალავს, წერო, რაც გინდა?
მეკითხებიან თაგუნია მიკი და მისტერ იესო,
იმ სიზმრებს შორის ხელჩაკიდებულნი მდგარნი,
რომლებშიც მე ვიძირები, რომლებშიც მე ჩავიძირე, რომლებშიც მე ჩავიძირები.

- ვინ აგიკრძალავს, წერო, რაც გინდა?
მეკითხებიან მოლუსკები და ნიჟარები, მეკითხებიან ტალღები და თოლიები,
მეკითხება თელა,
მეკითხებიან ჩაძირული გემების კაპიტნები და უბიწო ქალწულები,
რომლებიც
ერთი წლის შემდეგ დალევენ სადღეგრძელოებს, დალევენ ერთმანეთის სისხლს,
ანდერსენის ქალთევზას ქანდაკებასთან ან რომელიმე სასტუმროში.

- ვინ აგიკრძალავს, წერო, რაც გინდა?
ზანზარებენ მრავალსართულიანი სახლის ფანჯრის მინები
და არ წყნარდებიან მიმომქროლავი ღრუბლები.

მივუბრუნდები და ვამბობ:
- თქვენ შეგიძლიათ ამიკრძალოთ კიდეც.
- ძახველის ფუნჯების სიწითლემ

vecs rakstnieks ar riebumu skatīdamies uz mani
caur cieši sakostiem zobiem izgrūž
- kas tev var aizliegt rakstīt ko gribi?
saproti viņa laikos bija cenzūra bet tagad mēs dzīvojam
siltumnīcas apstākļos un briestam kā tādi tomāti

- kas tev var aizliegt rakstīt ko gribi?
izvalbītām acīm jautā man zivis neredzamā laika upē
- kas tev var aizliegt rakstīt ko gribi?
jautā Mikipele un misters Jēzus
saķērušies ar rokām sapņu izcirtumā
tajā pašā kur slīkstu kur noslīku un noslīkšu

- kas tev var aizliegt rakstīt ko gribi?
jautā man moluski gliemežvāki viļņi kaijas un aļģes
nogrimušu kuģu kapteiņi un nevainīgas meitenes –
pēc desmit gadiem viņas jau pacels tostus un dzers viena otras asinis
pie pieminekļa Andersena nāriņai vai kādā citā viesnīcā

- kas tev var aizliegt rakstīt ko gribi?
nerimst daudzstāvu logu stikli
un garām slīdoši mākoņi

pagriežos pret viņiem un saku
- jūs varat man aizliegt un
aizliegt man var pīlādžu ķekaru sārtums

stary pisarz patrzy na mnie z obrzydzeniem
cedzi przez zaciśnięte zęby
– kto ci zabrania pisać to co chcesz?
za jego czasów była cenzura a teraz żyjemy
w cieplarnianych warunkach dojrzewamy jak pomidory

– kto ci zabrania pisać to co chcesz?
pytają wielkookie ryby w niewidzialnej rzece czasu
– kto ci zabrania pisać to co chcesz?
drążą Myszka Miki i mister Jezus
spleceni za ręce w przesiece snów
tej samej w której tonę w której zatonęłam i pójdę na dno

– kto ci zabrania pisać to co chcesz?
pytają mnie fale muszle małże rybitwy i glony
kapitanowie zatopionych statków i niewinne dziewczęta
za dziesięć lat będą już wznosić toasty i krew jedna drugiej wypijać
pod pomnikiem syrenki Andersena czy w innym hotelu

– kto ci zabrania pisać to co chcesz?
niepokoją się okna wieżowców
i sunące w górze obłoki

odwracam się do nich i mówię
– wy mi możecie zabronić i
zabronić mogą mi czerwone kiście jarzębiny