Sándor Tatár

Wie oft hast du es dir vorgestellt: vom Zug steigen,
abends, im feuchten Herbst, wenn schon der Atem zu sehen ist,
die Lichthöfe der Bahnhofslampen an den Rändern
irisieren, auf die von innen benebelten Fenster
von Zeitungskiosk und Buffet nur mehr blasses, fernes Licht rieselt;
dein Gepäck ist eher nur symbolisch, und wenn
es auch scheint, dass die Zweckmäßigkeit seinen Inhalt
zusammenstellte, so war es in Wirklichkeit nur die Strenge
dir selbst gegenüber: dass du nicht gleich in den ersten Tagen
die Ausflucht hast, kein Deo dabei zu haben, dass dir
die Nagelschere fehlt oder du nicht genügend Socken hast.
Und natürlich bist du allein, und es wartet niemand auf dich.
(Doch ein freies Zimmer wird es schon irgendwo geben.)
Dann würde sich innerhalb von ein paar Stunden oder Tagen,
allerhöchstens ein-zwei Wochen alles fügen*.
Denn entweder du fährst zurück oder du wirst gewahr, dass es kein Zurück gibt.
*(Du selbst würdest dich freilich nicht – besonders dann nicht,
wenn du nicht zurückkehrst – fügen, die innere
Stimme würde vielmehr wissen wollen, Häftling, was dich
                                                                 bis jetzt dort hielt.)

– – – Nicht deine Feigheit beschämt dich,
dass du nämlich nicht einsteigst
in den Zug          allein, mit symbolischem Gepäck,
sondern, dass du nicht weißt, was du davon hälst/halten sollst,
dass du es dir jetzt nicht einmal mehr vorstellst.

The countless times it has occurred to you: to get off the train
in the damp autumn evening, when you can see your breath,
and the station lamps have halos with edges
iridescent, when only pale, distant light drizzles onto
the misty windows of the kiosk and the café;
your luggage is merely symbolic, and even
if pragmatism might seem to have guided
your hand when picking its content, it was
actually only strictness with yourself: not even in the
first days should you be provided with the excuse that
you have no deodorant, nail clipper or enough pairs of socks.
And of course you are alone, and of course no one is waiting for you.
(But surely there is a free room to be found.)
And then everything would be weighed*
in a matter of hours or days, a week or two at most.
For you either turn back or learn there is no turning back.
*(Though you yourself would not be weighed – especially
if you do not return – quite so instantaneously, as the
inner voice would demand to know, what kept you there so long, inmate?)

– – – You are disgraced not by your cowardice,
namely that you fail to embark alone with a symbolic luggage,
but by not knowing the cause or reason
why it does not even occur to you any more.

Quante volte ti è venuto in mente di scendere dal treno
una sera umida d'autunno, quando si può vedere il respiro,
e i lampioni della stazione hanno aloni iridescenti,
quando dalle finestre sfumate dalla bruma entra nel chiosco
dei giornali e del buffèt solo una pallida luce di lontano.
Il tuo bagaglio che anche possa sembrare tale, diviene simbolico
in quanto il contenuto, per motivi pratici è stato ridotto,
e selezionato dal tuo stesso rigore, così che anche i primi giorni
tu non debba trovare scuse per la mancanza del deodorante,
delle forbici per le unghie che ti sarebbero necessarie
o per non avere a sufficienza calze.
E, naturalmente, sei da solo, o, come è ovvio, nessuno ti attende.
(Una stanza libera ci sarà pure da qualche parte.)
E poi nel giro di qualche ora o di un giorno, o al massimo,
tra una settimana o due tutto sarebbe motivo d’un confronto, *
tra il perché torni indietro, e il perché scopri di non poter far ritorno.
* (Anche se non lo facessi da te stesso un confronto – soprattutto
se non intenderai tornare – in quell’unica occasione, poiché sarebbe
la tua voce interiore, rinchiusa in te,
che esige di sapere che cosa ti avesse trattenuto
                                                                                finora là.)

– – – Non la tua viltà ti fa vergognare,
cioè, quel che è il motivo di non salire
sul treno                  da solo, col bagaglio simbolico,
ma il fatto che non sai la causa, non la pensi/non la puoi sospettare,
o addirittura non la consideri nemmeno.

Hvað hefurðu ímyndað þér oft: þú ferð úr lestinni
um kvöldið að blautu haustlagi þegar andardrátturinn sést,
geislubaugarnir úr stöðvarlömpunum
skína ýmsum litum, gluggarnir á blaðsölustaðnum og sjoppunni
svitna að innan, varla seytlar ljós úr fjarska;
farangurinn þinn er frekar táknrænn, en þótt
innihaldið þykir valið úr hagkvæmni er það
vegna þess hvað þú varst strangur við sjálfan þig: ekki geta flúið
í það að vera ekki með svitalyktareyði, naglaskæri eða
nóg af sokkum, ekki einu sinni á fyrstu dögunum.
En auðvitað ert þú einn og þín bíður enginn.
(En það verður víst laust herbergi einhvers staðar.)
Þá gengi allt eftir nokkra klukkutíma, daga eða í síðasta lagi
eina eða tvær vikur upp*.
Því annað hvort snýrðu við eða kemstu að því að það er engin leið til baka.
*(Þó svo að þú sjálfur gengir ekki upp – sérstaklega ef
þú snýrð ekki aftur – enda vildi innri
röddin vita hvað hélt þér fanganum þar hingað til.)

– – – Það er ekki hugleysið sem auðmýkir þig,
þ.e.a.s. að þú ferð ekki
í lest einn með táknrænan farangur,
heldur það að þú veist ekki af hverju
það dettur þér ekki lengur í hug.