Jan Wagner

päiviltä sammuu valo
ja tunti kestää kymmenen minuuttia.
puut ovat pelanneet viimeiset värinsä.

taivaalla vaihdetaan lavastusta
liian äkkiä pienelle draamalle jokaisessa meissä:
päiviltä sammuu valo.

harmaa takkisi erottaa sinut ilmasta,
passepartout seuraavan kaltaiselle lauseelle:
puut ovat pelanneet viimeiset värinsä.

jäänsinisiä ikkunoita – televisioiden
sääkartoilla matalapaineen peukalonjälki.
päiviltä sammuu valo,

tyhjältä puistolta, lammikolta: sorsat kelataan
näkymättömillä langoilla.
puut ovat pelanneet viimeiset värinsä.

ja joku, joka kolmen auringonkukan kanssa
hapuilee pimeään, kolme mustaa pistettä keltaisella:
päiviltä sammuu valo.
puut ovat pelanneet viimeiset värinsä.

dnevi vse bolj ugašajo
in ura traja deset minut.
drevesa so odigrala svoje zadnje barve.

na nebu se prizorišče prehitro spreminja
za malo dramo v vsakem od nas:
dnevi vse bolj ugašajo.

tvoj sivi plašč te ločuje od zraka
paspartu za stavek kot je ta:
drevesa so odigrala svoje zadnje barve.

ledeno modra okna – na vremenskih slikah
prstni odtisi območij nizkega zračnega pritiska.
dnevi vse bolj ugašajo,

in prazen park in ribnik: race
na nevidnih nitih.
drevesa so odigrala svoje zadnje barve.

in nekdo, ki se s tremi sončnicami
pretiplje v temo, tri črne pike na rumenem:
dnevi vse bolj ugašajo.
drevesa so odigrala svoje zadnje barve.

de dagen raken buiten licht
en een uur duurt vijf minuten.
de bomen speelden hun laatste kleuren.

aan de hemel worden decors gewisseld
te snel voor het kleine drama in ieder van ons:
de dagen raken buiten licht.

jouw grijze jas scheidt jou van de lucht,
een passe-partout voor een zin als deze:
de bomen speelden hun laatste kleuren.

ijsblauwe ramen – op de weerkaarten
van de televisies de duimafdrukken van de lage druk.
de dagen raken buiten licht,

het lege park, de vijver: de eenden worden
aan onzichtbare draden opgerold.
de bomen speelden hun laatste kleuren.

en iemand, die met drie zonnebloemen
door het donker tast, drie zwarte stippen op geel :
de dagen raken buiten licht.
de bomen speelden hun laatste kleuren.

the days’ light is running out
and an hour lasts a mere ten minutes.
the trees were playing their last colours.

in the sky the stage set’s changing
too swiftly for the little drama in each of us:
the days’ light is running out.

your grey coat separates you from the air,
a passepartout for a sentence such as this:
the trees were playing their last colours.

ice-blue windows – on the weather maps
of the tv sets the thumb prints of the lows.
the days’ light is running out,

and the empty park’s, the pond’s: the ducks are
being reeled in on unseen threads.
the trees were playing their last colours.

and a man carrying three sunflowers
feels his way in the dark, three black spots on yellow:
the days’ light is running out.
the trees were playing their last colours.

la lumière des jours s’éteint
et une heure dure dix minutes.
les arbres jouaient leurs dernières couleurs.

au ciel on change trop vite les décors
du petit drame en chacun de nous :
la lumière des jours s’éteint.

ton manteau gris te sépare de l’air,
un passe-partout pour une phrase comme celle-ci :
les arbres jouaient leurs dernières couleurs.

fenêtre bleu glacier – sur les cartes du temps
des télévisions l’empreinte du pouce des basses pressions.
la lumière des jours s’éteint,

du parc vide, de l’étang : les canards
s’enroulent à des fils invisibles.
les arbres jouaient leurs dernières couleurs.

et l’un qui tâtonne dans le noir
avec trois fleurs de soleil, trois points noirs sur fond jaune :
la lumière des jours s’éteint.
les arbres jouaient leurs dernières couleurs.

tha na làithean a’ fàs gann de sholas,
mairidh uair de thìde deich mionaidean,
tha na craobhan a’ cluich an cairtean mu dheireadh.

atharrachaidh cùirtearan an àrd-ùrlair sna speuran

ro luath airson an dràma bhig anns gach duine againn:
tha na làithean a’ fàs gann de sholas.

tha do chòta glas gad sgaradh bhon adhar,
is e na chlàr-cùil do sheantans dha leithid:
tha na craobhan a’ cluich an cairtean mu dheireadh.

uinneagan fuara gorma trom faicear mapaichean-aimsir
air an teilidh – lorgan-òrdaig air na lagan.
tha na làithean a’ fàs gann de sholas,

agus a’ phàirc fhalamh, agus a’ ghlumag leis na tunnagan
gan tarraing air snaithlean do-fhaicsinneach.
tha na craobhan a’ cluich an cairtean-dathan mu dheireadh.

agus tha fear dall le trì blàthan grèine a’ lorg a shlighe:
trì pongan dorcha air buidhe a’ deàrrsadh tron oidhche:
tha na làithean a’ fàs gann de sholas,
tha na craobhan a’ cluich an cairtean mu dheireadh.

ai giorni vien meno la luce
e dieci minuti dura un’ora.
gli alberi inscenavano i loro ultimi colori.

nel cielo cambiano le scenografie
troppo rapide per il dramma piccolo in ognuno di noi.
ai giorni vien meno la luce.

il tuo cappotto grigio separa te dall’aria,
un passepartout per una frase come:
gli alberi inscenavano i loro ultimi colori.

finestre blu ghiaccio – sulle cartine del meteo
dei televisori le impronte digitali della depressione.
ai giorni vien meno la luce,

al parco vuoto, allo stagno: le anatre
vengono riavvolte da fili invisibili.
gli alberi inscenavano i loro ultimi colori.

e uno, che con tre girasoli
procede a tentoni nel buio, tre punti neri sul giallo:
ai giorni vien meno la luce.
gli alberi inscenavano i loro ultimi colori.

dniom kończy się światło
a  godzina trwa zaledwie dziesięć minut
drzewa odegrały swoje ostatnie barwy.

na niebie zmienia się scenografia
za szybko jak dla takiego małego dramatu w każdym z nas:
dniom kończy się światło

twój szary płaszcz oddziela cię od powietrza.
passepartout dla zdania jak to:
drzewa odegrały swoje ostatnie barwy.

mroźnoniebieskie okno- na mapach pogody
 w telewizorach odciski palców niżu.
dniom kończy się światło,

pustemu parkowi, jezioru:  kaczki  są
 nanizane na niewidzialne nitki
drzewa odegrały swoje ostatnie barwy.

i człowiek, który z trzema słonecznikami w ciemnościach
 idzie po omacku , trzy  czarne punkty na żółtym tle:
dniom kończy się światło.
drzewa odegrały swoje ostatnie barwy.

ur dagarna försvinner ljuset
och timmen varar tio minuter.
träden spelade sina sista färger.
 
på himlen växlar man scenografi
för snabbt för det lilla dramat i oss alla:
träden spelade sina sista färger.
 
din grå rock skiljer dig från luften,
ett passepartout för en sats som denna:
träden spelade sina sista färger.
 
isblå fönster – i teveapparater
djupets tumavtryck på väderkartor.
ur dagarna försvinner ljuset,
 
ur den tomma parken, dammen: ankorna
som hissas upp på osynliga trådar.
träden spelade sina sista färger.
 
och en som trevande med tre solrosor
går in i mörkret, tre svarta punkter på gult:
ur dagarna försvinner ljuset,
träden spelade sina sista färger.