Kinga Fabó

                             (Demi diranya:) furioso

Balas dendamnya ialah pilinan panjang.
Serangan bertubinya tak terhalang pedang
Berlumur darah agar menghadang-
Ku. Tamasya menikam: mengundang pandang.

Ia melagakkan berahinya agar membutakanku,
Hendak menghanyutkanku.
Perempuan jalang tua ngap-ngap. Di belakang semua itu
Sekawanan jalang megap-megap, tak kuat begitu.

Ia berhasil mengatasinya. Kala beraksi kepadaku.
Mantra memilukan tak pernah berhasil, tentu.
Panji-panji dengan angkuhnya itu
Mempersiapkan penghinaan penuh dendam-tipu,

Demi apa? Demi badai memekak telinga?
Tak seorang pun memborgol nafsunya?
Alangkah melimpah empedu pahitnya.
Si jalang dan si jalang saling benci sebegitunya.

Waktu memamerkan kecongkakannya.
Hanya jika bermain adil—sekali saja!
Dengan histeris meneriaki angin di sana.
Kotoran dalam tenggorokannya.

Waktu balas dendam sukar nian.
Meluluh-lantakkan siasatnya, gertakan!
Waktu dibatalkan.

Ia merenggutku. Buas luar biasa!
Persoalannya sepele, tegukannya cepat saja.
Haus balas dendam ialah ketamakannya.

Balas dendamnya perlu dicermati.
Cukup kiranya kemarahan demikian ini.
Hancurkan dan jangan hiraukan ini.

Meruncingkan sengatannya,
Racunnya tumpah kulitku tertimpa.
Getah balas dendam mengalir senantiasa.

Dalam menembus, bagai musim semi ke musim bunga.
Disimpan diam-diam di tempat yang ada.

Tergelantung di leherku: tidak untuk jalannya.
Lidahnya menusuknya hingga binasa.

Seraya berkeliling menyeretnya.
Menjeratku terus—menghidupkan kawanan jalangnya.

Mendetikkan saat demi saat, si perempuan jalang tua.
Tangkap aku di mana pun berada.

                         (Për shkak të saj ) e furishme

Hakmarrja e saj është një pikëllim i gjatë.
Shpata e saj e gjakosur s’e ndal dot
turmën e mbledhur që mua të më plasë.
Ndeshja me thika: një festë që s’vete kot!

Ajo valëvit epshin të më flakë në errësirë,
pret të më çojë matanë, o ç’hall.
Bushtra plakë gulçon, nga pas e prirë,
turma ndizet zjarr, me atë në ballë.

Ajo e bën të gulçojë. Ashtu siç bën me mua.
Luan këngë të shpifura, padëgjuar asnjëherë.
Flamuri krenarisht i dallgëzuar,
gatit fyerjen hakmarrëse menjëherë,

për çfarë? Për britmën e saj që veshët çjerr?
Pse askush epshin e saj s’e ngërthen?
E begatë është urrejtja e saj plot vrer.
Bushtra aq shumë bushtrën e urren.

Shikueshmëria një majë të fryrë nxit.
Për një lojë të ndershme – një herë me gaz!
Me shfrenime rënkon era që vërtit.
Pluhurin mu brenda të sajit gurmaz.

Koha për hakmarrje shkon në ashpërsim.
Ia prish synimin ngjarjes; me mashtrim!
Kështu për ndeshjen vendoset anulim.

Ajo e flak tutje. Bishë dhe egërsirë!
Shkaku është i dobët, gllënjka duhet pirë.
Etja për hakmarrje, përpin si errësirë.

Hakmarrja e saj s’ka mbaruar natyrisht.
Ajo duhet ta kryejë shumë saktësisht.
I shqyen zinxhirët, që të shkojë lirisht.

Mpreh thumbin e saj që të sëmbon,
helmi i tij mbi lëkurë mua ç’më pikon.
Limfa për hakmarrje nis edhe vërshon,

si vera drejt vjeshtës aq thellë depërton.
E paligjshme ngec ku askush s’qëndron.

Varet mbi zverkun tim: s’është shtegu i saj.
Shigjeta veten shpon për vdekje gjer në skaj.

Zvarritet rreth e qark. Mua më bëhet lak,
mu përqark. – Mbledh sojin e saj mbarë e prapë.

Dëgjohet tiktaku, është bushtra e vjetër.
Kërkon të më kapë, kudo ku jam, patjetër.