Farhad Showghi

Λυγίζω το χέρι σαν καλοκαιρινό σύννεφο κι αφήνω αμίλητος το μέτωπο να κατεβαίνει από
μια κλωστή. Συνεχίζω μέχρι να γίνουν δύση και ανατολή κινητές και από τους τοίχους να
γλιστρούν η μια μες στην άλλη. Εκπνέω κι η πόλη στε΄κει στο περβάζι. Το φως τώρα άλλαξε
πιο πέρα ανέπαφο απ’ το σαματά των χρωμάτων πάνω στις στέγες, Επιταχύνω και μετακινώ
μια καρέκλα, αναδιπλώνω τη βαθυκόκκινη κουβέρτα ή περνώ απ’ την πόρτα κρατώντας μια
κούπα. Αρχίζω τότε να περπατώ και κοιτάζω τις πτυχές της κουρτίνας. Σε λίγο βρίσκομαι στο
διάδρομο μέσα σ’ένα σμήνος σκιές. Εκεί καταπίνω τη λεξούλα “Σήμερα”. Γίνομαι ακόμη πιο
ευέλικτος, γυρίζω απότομα το κεφάλο και ξανακάνω τη βόλτα μου. Ο ήλιος μόλις αναχώρησε
παρασύροντας τον ορίζοντα. Όμως άδεια κοιλότητα μένει το στόμα μου, μια μπ΄λαλ
γραπωμένη ανάμεσα σε δύση και ανατολή. Την ανελκύω από μια κλωστή ακατάπαυστα. Και
πάλι στο δωμάτιο και συνεχίζω να τραβώ, ανοίγω τα χείλη και την περνάω γρήγορα πάνω απ’
τη γλώσσα.

Like a summer cloud, I bend my hand or let my  
brow down slowly on a thread without speaking. I
thus drive onwards, ‘til east and west become itinerant
blending through the walls. I’m exhaling now,
and the city stands on my window sill. The light’s
changed now, farther off, quite untouched by the clamour
of rooftop colours. Getting faster, I move
a chair, throw back the dark red blanket or
carry a coffee mug through the door. Then I begin to
run and look at the curtain folds. Soon I’m standing
in the entrance hall, in a swarm of shadows. Here
I choke on the wee word today, get still more agile,
whip my head about, start up a second round.
Sun’s just passed, pulling across the horizon. Yet still my
mouth remains a cave, a ball that’s caught
between east and west. I pull it up on a thread
without stopping. Am already back in the
room, pulling it further, opening my lips and pulling
it quickly along my tongue.

Som en sommersky bøjer jeg hånden eller lader
panden rulle ned ad en tråd uden at tale. Sådan
fortsætter jeg indtil Østen og Vesten bevæger sig
og glider ind i hinanden gennem væggene. Jeg ånder ud
og byen står ved vindueskarmen. Lyset er blevet
et andet nu, længere ude, uberørt af tumulten
fra tagenes farver. Hvis jeg bliver hurtigere, flytter jeg
en stol, slår det mørkerøde tæppe tilbage eller
bærer et bæger gennem døren. Så begynder jeg at
løbe og kigger på gardinfolderne. Snart står jeg
i entreen, i en sværm af skygger. Her
sluger jeg det lille ord I dag, bliver endnu hurtigere,
vrider hovedet rundt og tager endnu en rundtur.
Solen gik netop og drog i horisonten. Mens min
mund forbliver et hulrum, en opfanget bold
mellem Østen og Vesten. Jeg trækker den op
ad en tråd uden at standse. Er allerede igen i
værelset og trækker den videre, åbner læberne og trækker
den hurtigt over tungen.