Müesser Yeniay

In meinen Haaren wächst die Verzweiflung
freilich liegen ihre Wurzeln in mir

ich bin flach wie die Erde
in der Mitte der Erde

wenn ich meine Erinnerungen in ein Zelt lege
-und mich selbst in anderes Zelt-

meine Augen verschwinden...

als ob ich aus einem Samen herausgekommen bin
als ob ich in einen Samen eingehen werde

eine Karawane die Kummer transportiert
überquert mich jeden Tag

-deshalb bin ich der Abdruck eines Hufeisens
auf dem Tageslicht-

zwischen meinen Körper und die Welt
sollte ich eine Distanz legen

In my hair, despair is growing longer
its root is in me, however

like earth I’m smooth
in the center of it

if I put my memories in a tent
and myself in another tent

my eyes would disappear…

I’m as if I’ve come out of a seed
I’ll go back into that seed

I’m a footprint of a horseshoe
on the face of daytime

between my body and the world
I should put a distance

le désespoir pousse dans ma chevelure
d’ailleurs sa racine est en moi

comme la terre je suis toute plate
au milieu de la terre

que je mette mes souvenirs sous une tente
-et moi-même dans une autre tente –

et mes yeux se perdent

je suis comme sortie d’une graine
et comme sur le point d’y entrer

une caravane transportant des souffrances
passe chaque jour en moi

c’est pourquoi je suis une marque de fer à cheval
sur le visage du jour

entre mon corps et le monde
je dois mettre de la distance

Μακραίνει η απελπισία στα μαλλιά μου μέσα·
είναι δικές μου, αναμφίβολα, οι ρίζες της.

Είμαι ακατέργαστη όπως η γη
βαθιά στο κέντρο της γης.

Σ’ ένα παράπηγμα βάζω τις αναμνήσεις μου
– και σε ένα άλλο πάλι μέσα, τον εαυτό μου –

οι βολβοί των ματιών μου βυθίζονται  

μέσα μου, το νιώθω πως γεννιέται ο σπόρος
και πως η ίδια εντός του θα βρεθώ.

Και έτσι μοιάζω με της οπλής το αποτύπωμα.
Καλπασμός πάνω στο πρόσωπο της μέρας

Στον κόσμο και το σώμα μου ανάμεσα
πρέπει να προκαλέσω αποστάσεις.

En mi cabello, crece más largo el desespero
su raíz está en mí, sin embargo

como la tierra yo soy suave
en  el centro del mundo

pongo mis recuerdos en una tienda
-y a mí misma en otra tienda -

mis ojos están desapareciendo

estoy como si hubiera brotado de una semilla
y así retornaré entre aquella semilla

así que, soy una huella de una herradura
sobre la faz del día

entre mi cuerpo y el mundo
debiera poner distancia