Jaume Pont

Du fond de son âme
ne lui parvint que la parole des morts
et une calamité de cloches apaisée
dans la brume du temps
Il fut l’hôte de petits pays
et le maître lyrique de terres encore à venir
Avec avarice l’histoire
finalement en a fait son profit
Criez à présent vous autres
murs endoloris de la ville de Naples
ou muettes barques ancrées
sous la lumière fanée de Torre del Greco
criez et chantez la gloire de ce noble
seigneur que devront regretter tous
les poètes orphelins du futur
Sachez que jamais il n’eut meilleure amie
que son image évanouie dans la profondeur
secrète du miroir
Ainsi grands furent sa solitude
et l’art avec lequel il embellit son suaire
la double harmonie
de cette douleur à laquelle restera attachée
à tout jamais
la pauvreté de la mémoire :

sous les corps infidèle
la païenne raison de l’existence
pourtant avec la plume
l’énigme inaccessible de son règne.

Dal fonde dell’anima
soltanto gli arrivò la parola dei morti
e una malvagità di campane ammansita
nella nebbia del tempo
Fu ospite di piccoli paesi
e padrone lirico di terre ancora da venire
Avaramente la storia
gli ha prestato finalmente attenzione
Gridate adesso voi
muri addolorati della città di Napoli
o mute barche ancorate
sotto l’appassita luce di Torre del Greco
gridate e cantate la gloria de questo nobile
che dovranno rimpiangere tutti
i poeti orfani del futuro
Sappiate che non ebbe migliore amica
della sua immagine dissolta nella profondità
segreta dello specchio
Così grandi furono la sua solitudine
e l’arte con cui abbellì il suo sudario
la duplice armonia
di quel dolore al quale si manterrà afferrato
per sempre
il fallimento della memoria:

sotto il corpo infedele
la pagana ragione dell’esistenza
ma con la penna
l’enigma irraggiungibile del suo regno

Z głębokości duszy
dochodziło do niego tylko słowo zmarłych
i burza dzwonów uśmierzona
w mgle czasu.
Był gościem małych krain
i władcą ziem, które jeszcze nie nadeszly.
Skąpa historia
w końcu potrafiła go docenić.
Krzyczcie teraz
obolałe mury Neapolu,
krzyczcie nieme statki zakotwiczone
pod światłem posępnym Greckiej Wieży,
krzyczcie i wyśpiewajcie chwałę temu szlachetnemu
człowickowi za którym zatęsknią wszyscy
osieroceni poeci przyszłości.
Wiedzcie, że nie miał nigdy lepszego przyjaciela
niż własny obraz niknący w tajemnej
głębi lustra
Ogromne były samotność
i sztuka którymi ubrał swój całun,
dwoista harmonia
bólu, do której przykuto
na zawsze
zdrady pamięci:

spod jego niewiernego ciała
pogańska przyczyna istnienia
raczej dla pióra
nieobjęta zagadka jego królestwa.

Do fundo da alma
chegou-lhe apenas a palavra dos mortos
e uma maldade de sinos amansada
na névoa do tempo
Foi hóspede de pequenos países
e lírico dono de terras por chegar
Ao fim e ao cabo avaramente
a história fez delas a sua provisão
Gritai agora vós
doloridos muros da cidade de Nápoles
ou mudos barcos ancorados
sob a lívida luz da Torre del Greco
Gritai e cantai a glória deste nobre
senhor a quem deviam chorar todos
os poetas órfãos do futuro
Sabei que não teve melhor amiga
que a imagem desfalecida na profundidade
secreta do espelho
Foram assim grandes a sua solidão
e a arte com que embelezou a sua mortalha
a dupla harmonia
daquela dor à qual se manterá ancorado
para sempre
o malogro da memória:

sob o corpo infiel
a razão pagã da existência
com a pena porém
o enigma inalcançável do seu reino

Из глубины души
приходят такие одинокие слова уже ушедших
и укрощенная озлобленность набата
туманом времени
Он был лишь гостем в малых странах
сладкоголосый господин миров еще грядущих
История скупая
в конце концов все расставляет по местам
Теперь кричите
горькие стены Неаполя
и пришвартованные корабли
под сенью мутных бликов Греческой Башни
кричите восхваляя доблесть знатнейшего
сеньора о котором будут тосковать
осиротевшие поэты будущего
Знайте что никогда не обладал он подругой лучшею
чем его тень растаявшая в таинственной
глубине зеркала
Великими в нем были
искусство, одиночество, которыми украсил саван
                                                             свой и
гармонию двойную
чья боль поддержит стойко
навсегда
злосчастье памяти:
под плоти бренностью
языческий рассудок бытия
— перо его
необъяснимая загадка царства

Desde el fondo del alma
le llegaron tan sólo palabras de los muertos
y un rencor de campanas amansado
en la niebla del tiempo
Fue huésped de pequeños países
dulce señor de tierras todavía por venir
la avariciosa historia
finalmente lo ha puesto a buen recaudo
Gritad ahora vosotras
doloridas paredes de la ciudad de Nápoles
mudas barcas ancladas
bajo la mustia luz de la Torre de Greco
gritad y celebrad la historia de este noble
señor a quien habrán de añorar todos
los poetas huérfanos del futuro
Sabed que nunca tuvo una amiga mejor
que su imagen desvaída en la hondura
secreta del espejo
Tan grandes fueron
la soledad y el arte con que ornó su sudario
y la doble armonía
de aquel dolor al que se mantendrá aferrada
para siempre
la adversidad de la memoria:

bajo su cuerpo infiel
la pagana razón de la existencia
-mas con la pluma
el enigma inasible de su reino.

Ruhunun derinliklerinden ona
ölülerin sözlerinden
ve zamanın sisi içinde sessizleşen
bir felâket çanından başkası ulaşmıyor.
Küçük ülkelerin konuğu oldu
ve gelecekteki toprakların da coşkulu efendisi.
Tarih cimrice davranarak
sonunda kârlı çıktı.
Şimdi haykırın siz
Napoli kentinin acılı duvarları
ya da Torre el Greco’nun solgun ışığı altinda
demirlemiş dilsiz kayıklar
haykırın ve söyleyin
geleceğin tüm yetim şairlerinin özlemle anması gereken
bu soylu efendinin zaferinin şarkısını.
Bilin ki aynanın sırlı derinliklerinde
yitip gitmis kendi imgesinden başka
iyi dostu olmadı hiçbir zaman.
İşte böyleydi büyük yalnızlığı
ve kefenini süslediği sanatı
sonsuza dek
içinde hapsolacağı bu acının
ikili ahengi.

Belleğin başarısızlığı:
vefasız bedenin altındaki
varoluşun pagan nedeni ile
ne ki hükümranlığının sırrı ulaşılmaz gibi olan kalem.

Aus der Tiefe der Seele
erreichten ihn nichts als die Worte der Toten
und ein Groll, von Glockengeläut beschwichtigt,
im Nebel der Zeit
Er war Herr kleiner Ländereien
lyrischer Herrscher über Länder, die da kommen werden
Raffgierig hat die Geschichte
letztendlich Gewinn aus ihm geschlagen
Schreit es nun hinaus, ihr
traurigen Mauern der Stadt Neapel
und stummen Boote, vertaut
im welken Licht der Torre del Greco
schreit und singt vom Ruhme dieses edlen
Herren, dem alle verwaisten Dichter
der Zukunft nachtrauern werden  
Wisset, dass er keinen besseren Freund hatte
als sein verschwommenes Bild
in der geheimen Tiefe des Spiegel
So groß waren seine Einsamkeit
und die Kunst, mit der er sein Schweißtuch zierte
die doppelte Harmonie
jenes Schmerzes, an den sich klammern wird
für immer und ewig
der Misserfolg der Erinnerung:

unter dem untreuen Körper
der heidnische Grund der Existenz
mit der Feder jedoch
das unerreichbare Rätsel seiner Herrschaft.

*****
Anmerkung der Übersetzerin zur Zeichensetzung und Groß-und Kleinschreibung:
In manchen Fällen verwendet Pont auch dann Großbuchstaben, wenn der
vorangehende Satz nicht mit einem Punkt abschließt – ich habe das in der
Übersetzung imitiert (es wurden von mir nur diejenigen Satzzeichen
gesetzt, die sich auch im Original finden bzw. die im Deutschen für das
Verständnis unabdingbar sind)