Kaisa Ijäs

Im Boot werden wir in die Abwesenheit des Landes gekerbt wie ins Glück,
singend umkreisen wir den Stein der sieben Seeleute:

„Ihre Augen sind jetzt Perlen“
„Ihre Augen sind jetzt Perlen“

Auf der Insel blitzt weiß ein schwarzes Fenster auf, verdrängt
die Spiegelungen: zeigt das Meer umarmt von Felsen.

Was könnte das Schwarz tiefer machen als eine Kluft voll Weiß
wenn der Blitz dem Himmel den Hut vom Kopf schlägt, der Donner
unter den Felsen dröhnt, die Brust
raschelt wie die Kreuzotter unterm Wacholder.

Wie das ist, wenn die Liebe ins Meer getrieben worden ist, es bleiben
am Ufer die traurigen Augen der windigen Felsinsel
wie zwei alte Ebereschen, denen der Wind die Beeren abgerissen hat.

Zwischen den Fichten, die wie eine Säge klingen, ein Stück Horizont,
als würde noch immer jemand von sehr weit auf dich blicken.

Und das Meer hört nicht auf zu verführen, das Salzwasser wäscht
das Boot wie einen letzten Wunsch, oder wie Gold gewaschen wird.

En el bote nos envanecemos en la ausencia de la tierra como en la felicidad
rondamos la piedra de los siete marineros cantando:

"Sus ojos sun perlos ahora"
"Sus ojos sun perlos ahora"

En la isla la ventana negra se hace blanca en un destello, sustituye
a los reflejos: muestra el mar en el regazo de las rocas.

Qué haría del negro más profundo un abismo blanco
cuando el relámpago le quita el sombrero al cielo, cuando el trueno
retumba por debajo de las rocas, cuando el pecho
susurra como una víbora entre los enebros.

Cómo, cuando el amor se ha conducido al mar, quedan
en la orilla los ojos tristes del farallón ventoso
como dos viejos serbales, que el viento ha despojado de sus bayas.

Como sierra entre los abetos sonoros un pedazo del horizonte,
como si todavía alguien te estuviera mirando desde muy lejos.

Y el mar no deja de seducir, el agua salada lava
el bote como se lava el último deseo, o el oro.

Valtyje įsiduobiame į nebuvimą tarytum į laimę
ritame septynių jūrininkų akmenį dainuodami

„Jų akys pavirto perlais“
„Jų akys pavirto perlais“

Saloje juodas langas blyksteli baltumu, nustelbia
atspindžius: parodo jūrą uolų glėbyje.

Kas juodumą pavers juodesne, jei ne baltumos begalybė
kai žaibas numuša dangaus skrybėlę, griaustinis
dunda po uolomis, krūtinėje
šnypščia kaip gyvatė kadagyne.

Kaip meilei išplaukus į jūrą, lieka
ant kranto vėjingo luoto liūdnos akys
kaip du seni šermukšniai, vėjui nudraskius uogas.

Kaip pjūklas tarp eglių zyruoja gabalėlis dangaus krašto,
rodos kažkas į tave tebežiūri iš kažkokių tolimų tolių.

Jūra nenustoja vilioti, o sūrus vanduo skalauja
valtį kaip paskutinę viltį, arba kaip auksą skalauja.

Nieobecność lądu zasysa nas w łódce jak szczęście
opływamy skałę siedmiu marynarzy, śpiewając:

„Dziś ich oczy to już perły”
„Dziś ich oczy to już perły”

Na wyspie czarne okno połyskuje biało, odsuwa
refleksy: pokazuje morze w objęciach skał.

Nic czerni tak nie pogłębi niż szpara pełna bieli
gdy błyskawica strąca niebu kapelusz, grom
dudni pod skałami, pierś
chrobocze jak żmija w jałowcach.

Kawałek horyzontu jak piła wśród dźwięczących świerków,
jakby ktoś ciągle patrzył na ciebie z bardzo daleka.

A morze nie przestaje uwodzić, tylko słona woda płucze łódkę
tak jak spłukuje się ostatnią nadzieję lub złoto.