CHONG Hyonjong

Sehen Sie den Fluss an, unser Blut.
Sehen Sie den Wind an, unseren Atem.
Sehen Sie die Erde an, unser Fleisch.

Sehen Sie die Wolken an, unsere Philosophie.
Sehen Sie die Bäume an, unsere Poesie.
Sehen Sie die Vögel an, unsere Träume.

Ach, sehen Sie die Insekten an, unsere Einsamkeit.
Sehen Sie den Horizont an, unsere Sehnsucht,
das Samádhi* in den Blumen, die uns beglücken.

Wohin gehen Sie, in wessen Körper hinein?
Mit klopfendem Herzen in wessen Atem hinein?
Da öffnet sich der Weg, die Unendlichkeit des Weges –

Bäume gebären Wolken, Wolken
gebären Flüsse, Flüsse gebären Vögel,
Vögel gebären Winde, Winde gebären
Bäume …

Da öffnet sich der erfrischende blaue Weg.
Seine Biegen machen mich betrunken und schwindlig.
Dieser ganze Weg voller Atem und Wasser, eine Ader …

Ein großes Spinnennetz auf dem Weg.
Auf ihm ein Früchte bergendes Tröpfchen Tau.
(Seine Existenzform ist eine verschwommene Existenz).
Der Saft vom Universum des Taus, der die Sonne verschlang,
der Saft vom Universum des Taus, den der Wind durch Rollbewegung erschuf,
vom Universum des Taus, der den Blitz gebraten verspeiste.
Der Saft vom Universum, das hier in einem einzigen Tropfen konzentriert ist –
Der nach dem Verkehr mit dem Donner sein Kind im Herzen tragende
Tau, Spiegel von Neptun und Pluto.
Der Tau: der die Eingeweide der Insekten durchdringende, sich in den Vogelgesang
kugelnde und endlich
sich auf dem Gras niederlassende Tau …

*Samádhi: Begriff aus dem Buddhismus, der so viel wie die meditative
Sammlung des Geistesdurch höchste Konzentration bedeutet. Moment
absoluter Selbstvergessenheit. (Anm. d. Ü.)

Nehre bakın, kanımıza
Rüzgara bakın, soluğumuza
Toprağa bakın, etimize.

Bulutlara bakın, felsefemize
Ağaçlara bakın, şiirimize
Kuşlara bakın, düşümüze.

Ah! Böceklere bakın, yalnızlığımıza
Ufuğa bakın, özlemimize
Çiçeklerin coşkusuna, sevincimize.

Nereye gidiyorsunuz, hangi vücuda?
Küt küt atan kalp de, kimin soluğuna?
Açılıyor şu yol, şu yolun sonsuzluğu.

Ağaç bulutu doğurur,
Bulutsa nehri,
Nehirse kuşları,
Kuşlarsa rüzgarı,
Rüzgarsa ağacı……

Açılıyor serin ve yeşil o yol,
Sarhoş olurum o yolun girdabında
O nefes, o su yolu, tek bir damar……

O yol, büyük bir örümcek ağı,
Ağda meyve vermiş bir damla çiğ.
(Kendini bırakıp geride, gerçek benliğine geçmekte.)
Güneşi yutan çiğin tüm aleminin,
Rüzgarın yuvarlayıp yarattığı çiğin tüm aleminin,
Şimşeği kavurup yiyen çiğin tüm aleminin,
Bir damlada toplanmış, tüm alemin öz suyu.
Gökyüzüyle yatıp, gökyüzüne gebe kalan çiğ,
Aynasıdır Neptün ve Plüton’un.
Çiğ, böceklerin içinden geçip
Yuvarlanıyor kuşların sesine,
Sonunda ot yaprağına konuyor çiğ…

Çiğ  (이슬, Der Tau )
Nehre bakın, kanımıza
Rüzgara bakın, soluğumuza
Toprağa bakın, etimize.

Bulutlara bakın, felsefemize
Ağaçlara bakın, şiirimize
Kuşlara bakın, düşümüze.

Ah! Böceklere bakın, yalnızlığımıza
Ufuğa bakın, özlemimize
Çiçeklerin coşkusuna, sevincimize.

Nereye gidiyorsunuz, hangi vücuda?
Küt küt atan kalp de, kimin soluğuna?
Açılıyor şu yol, şu yolun sonsuzluğu.

Ağaç bulutu doğurur,
Bulutsa nehri,
Nehirse kuşları,
Kuşlarsa rüzgarı,
Rüzgarsa ağacı……

Açılıyor serin ve yeşil o yol,
Sarhoş olurum o yolun girdabında
O nefes, o su yolu, tek bir damar……

O yol, büyük bir örümcek ağı,
Ağda meyve vermiş bir damla çiğ.
(Kendini bırakıp geride, gerçek benliğine geçmekte.)
Güneşi yutan çiğin tüm aleminin,
Rüzgarın yuvarlayıp yarattığı çiğin tüm aleminin,
Şimşeği kavurup yiyen çiğin tüm aleminin,
Bir damlada toplanmış, tüm alemin öz suyu.
Gökyüzüyle yatıp, gökyüzüne gebe kalan çiğ,
Aynasıdır Neptün ve Plüton’un.
Çiğ, böceklerin içinden geçip
Yuvarlanıyor kuşların sesine,
Sonunda ot yaprağına konuyor çiğ…