Morten Søndergaard

24.9.
Die Böden sagen: Hallo Füße.
Wir gehen und heißen irgendwie: Kontrapunkt, Sprengpunkt, Schmelzpunkt.
Die Zeit wickelt ihr Programm ab, sie läuft, sie vergeht, sie steht
still:
Der Körper fällt in seiner Einzahl nach vorne, denn alles
ist abfallend, alles
ist blindes Vertrauen in Böden, Vertrauen in dich,
ich gehe zurück, Schritt
für Schritt, ich sitze auf der Toilette im Badezimmer meiner Großmutter, ein Boden aus gelben,
braunen und blauen rechteckigen Kacheln, Kacheln, eine Art
in Gedanken zu verfallen, längliche Stäbe aus Kachelmaterial,
und dort auf der Toilette in Gedanken die Kacheln frei zu schneiden
und sie wieder im Boden
zu verlegen, in neuen Mustern,
weitaus zufrieden stellenderen Mustern, am Anfang war
das Muster,
das gelbe, braune und blaue Gefühl an den Fußsohlen,
zufällige Formulierungen, Ansätze zu Figuration, hier und da Spuren
einer Blume mit Kronblättern, ein Gesicht, eine Kakerlake, ein Messer
oder ein Schraubenzieher würde es können,
sie losbrechen, die Kacheln, doch es ist unmöglich, die Füße
müssen
alle Arten von Böden akzeptieren, alle begehbaren Oberflächen.
Wir suchen nach Orten, von denen wir ausgehen können. Der Boden ist ein Ausgangspunkt.
Der Ort ist der feste Wohnsitz
des Gehenden. Das Gespür für Ort. Dieser Ort: Wir.
Wir lassen die Luft aus dem Ort, wie aus einem Badetier,
und tragen ihn bei uns.

24/9
The floors say: Hello, feet.
We go by names: counterpoint, breaking point, melting point.
Time runs its programme, it goes by, it passes, it stands
still:
The body tips forward in its figure One, for everything is
sloping, everything
comes down to blind faith in floors, faith in you,
I walk back, step
by step, I sit on the toilet in my grandmother’s bathroom, a ground of brown,
yellow and blue rectangular tiles, tiles, a way of
falling into a brown study, studying brown and yellow and blue oblongs of tile
and there in the toilet in my thoughts cut the tiles free and lay them out again
on the floor, in new patterns,
far more satisfying patterns, in the beginning was the pattern,
the brown and yellow and blue sensation on the soles of the feet,
random formulations, run-up to figuration, here and there hints
of a flower with petals, a face, a cockroach, a knife
or a screwdriver would do it,
prise them loose, the tiles, but it can’t be done, these feet
must
accept all sorts of floors, all negotiable surfaces.
We search for places.  The floor is a starting point.
The place is the walker’s
fixed abode.  A sense of place.  This place: We.
We let the air out of this place, as if from a beach toy,
and take it with us.

24/9
De vloeren zeggen: hallo voeten
We lopen iets te heten: Kontrapunt, breekpunt, smeltpunt.
De tijd wikkelt haar programma af, ze rent, ze loopt, ze staat
stil:
Het lichaam valt naar voren in zijn een, want alles
 loopt af, alles
is blind vertrouwen in vloeren, vertrouwen in jou,
ik ga terug, stap voor
stap, ik zit in oma´s badkamer op de wc, een vloer van gele,
bruine en blauwe vierkante tegels, tegels, een manier
om in duigen te vallen, langwerpige duigen van tegelmateriaal,
en daar op de wc in gedachten verzonken de tegels los te snijden
en weer terug op de vloer
te leggen, in nieuwe patronen,
veel bevredigender patronen, in het begin was
het patroon,
het gele, bruine en blauwe gevoel tegen je voetzolen
toevallige formuleringen, aanloop tot figuratie, hier en daar sporen
van een bloem met kroonbladeren, een gezicht, een kakkerlak, een mes
of een schroevendraaier zou het kunnen
ze losbreken, de tegels, maar dat is onmogelijk, de voeten
moeten
alle soorten vloeren accepteren, alle gangbare oppervlakken.
We zoeken naar plekken om vanuit te gaan. De vloer is een uitgangspunt.
De plek is de vaste verblijfplaats
van de voetganger. Gevoel voor plaats. Deze plaats: Wij.
We laten de lucht uit de plaats, als uit een opblaasbeest,
en dragen hem met ons mee.

Golven säger: Hej fötter.
Vi går och heter något: Kontrapunkt, bristningspunkt, smältpunkt.
Tiden avviker från sitt program, den rusar, den går, den står
stilla:
Kroppen faller framåt likt en etta, för allting
Sluttar, allting
är blind tillit till golv, tillit till dig,
jag går tillbaka, steg
för steg, jag sitter på toaletten i min farmors badrum,
ett golv av golv,
bruna och blå rektangulära kakelplattor, ett sätt
att gå i bitar på, avlånga bitar av kakelmaterial,
och där på toaletten, i tankarna, skära loss kakelplattorna
och lägga tillbaka dem
på golvet, i nya mönster,
mycket mer tillfredsställande mönster, i begynnelsen var
mönstret,
den gula, bruna och blå känslan mot fotsulorna,
slumpmässiga formuleringar, ansatser till figuration, här och där spår
av en blomma med kronblad, ett ansikte, en kackerlacka, en kniv
eller skruvmejsel skulle klara det,
bryta loss dem, kakelplattorna, men det är omöjligt, fötterna
måste
acceptera alla sorters golv, alla gångbara ytor.
Vi letar efter platser att utgå ifrån. Golvet är en utgångspunkt.
Platsen är den gåendes
fasta boplats. Förnimmelsen av plats. Denna plats: Vi.
Vi släpper ut luften ur platsen, som ur en badring,
och bär den med oss.