Enes Halilović

Being born in the ideal society, I’ve got a room free of charge

to exist in it.

I’ve asked for permission – to make a hole on one of the four walls,

to make a window.

They’ve told me to put a picture of our leader – it’s a window to the world.

I’ve asked all four walls

which can withstand a wound because I want to hammer a nail?

And all four walls volunteered. They’ve told me: Better

bear a picture of our leader, than to be a wall for against the wall.

When I hanged the picture – a leader from the picture spoke.

Haughty, he asked me to gild the frame.

To spite him, I took away the picture from the wall. And I saw a void.

I decided to see it as art: the void

showed itself as a blind window, but the room, with all four walls,

started to laugh.

I’ve asked – what’s the matter, room?

I’m not a room. I’m a prison cell.

Născut într-o societate ideală, am primit pe gratis o cameră

în care să trăiesc.

Am cerut permis – să sparg unul din cele patru ziduri,

să-mi fac fereastră.

Mi-au zis să pun poza conducătorului – ea e fereastra spre lume.

Am întrebat cele patru ziduri

care poate suporta rana, căci trebuie să bat un cui.

Şi toate cele patru ziduri s-au oferit benevol. Au zis: Mai bine să porţi poza conducătorului, decât să fii un zid de după zid.

După ce-am pus poza – mi-a vorbit însuşi conducătorul.

Mândru, cerând o ramă de aur.

De-al naibii, i-am luat poza de pe zid. Şi s-a facut un gol.

Am înţeles că asta-i arta: golul,

fereastra oarbă, dar camera, cu toate cele patru ziduri,

a început să râdă.

Am întrebat-o – ce-i cu tine, tu cameră?

Eu nu sunt cameră. Eu sunt celulă.

Рождённый в идеальном обществе, я бесплатно получил комнату,

в которой буду жить.

Попросил разрешения - пробить одну из четырёх стен,

чтобы сделать окно.

Мне сказали, чтобы повесил портрет вождя - это и есть окно в мир.

Спросил я все четыре стены,

какая из них сможет выдержать рану, потому что собираюсь забить гвоздь.

И все четыре стены вызвались добровольцами. Сказали: "Лучше

нести портрет вождя, чем просто стоять стена к стене."

Когда повесил портрет - заговорил вождь с портрета.

Наглец, он требовал, чтобы я позолотил раму.

Назло вождю, я снял портрет со стены. И увидел пустоту.

Её я воспринял, как искусство: пустота 

показалась слепым окном, но комната, всеми четырьмя стенами,

стала ухмыляться.

Я спросил - что с тобой, комната?

"Я не комната. Я - камера."