Marian de Vooght 

Translator

De stenen engel aan de Cathedraal
heft zijn balans te middernacht voor die bezwijken.
Het heir der luizen kraakt. De katten zijken
in kromme gangen waar geen tocht door jaagt.

Gelegerd op de terpen van het zwijgen,
ten voeten uit onder een schors van slaap,
het strottenbloed gestremd, de schedel kaal
geplukt, stinken de Hanen van het lijden.

Hier gaan de kralen van de rozenkrans verloren ;
van huid en haar geen raadsel overblijft
waar ledigheid in ledigheid wil wonen.

Het huis van kamers en de stad van straten :
ai, laat de klok met rust. Telt goud, drinkt wijn.
Het vuil rot ondergronds. Bidt niet voor het geraamte.

Ik droomde: toen ik over de heide kwam
in ‘t late avondrood: mijn koude hand
had een warm vogelei geroofd. ¾ o liefste.

Gij woont alleen. Het huis staat afgelegen
in de wind die over de vlakte waait;
als ik bij u kom kan het niemand weten.
Twee stenen leeuwen waken bij de trap,
plechtig en zwaar, als voor een Egyptisch graf.  
Een staalhard kruid heeft de dorpel verschoven  
en ‘t eeuwenoud arduin ligt doorgebroken.
Soms zucht gij droef, als we de trap afgaan :
‘eilaas, gij zijt nooit diep door mij geraakt;
ge doet geen moeite.’ Zachtjes gaat ge wenen.  
Uw hand begint het bedauwde beeld te strelen  
en 'k laat mij vallen op het wilde gras.
- Liefste, roep ik ongewoon: op het dak  
zijn de schaliën los, dichtbij het venster :  
daaronder ligt ge aan mij met pijn te denken  
als het regent en er zingt dan een lek
op de koperen bollen van het bed.

‘t Is donker. In huis zijn we twee bijen  
in een biekorf: zoetheid aan alle zijden
en ons gezoem maakt de ogen groot en traag  
komen de woorden. voor uw voeten waakt
de hond. Het dier heeft afhangende oren ;
het ligt gerust en likt zijn brede poten.
In uw liefdemacht, stoeiend overstelpt,  
daal ik af als in een bad lauwe melk,
en 'k voel uw hart zwaar kloppen. Wij verzwijgen  
elkaar ons geheim, en dit schenkt zoet lijden,  
omdat wij, heel eenzaam zo dicht bijeen,  
elkander martelen met naïef leed.

Gij hebt mijn pijp uit mijn mond genomen
en gelegd naast het opgezet eekhorentje.
Dan verbergt ge uw gelaat in mijn hals  
en ademt zwaar, tot ge krachteloos valt
in mijn armen. Mijn lippen komen proeven
uw blijde pijn wanneer ze u diep ontroeren.
Gij zijt een boomken dat diep wordt gesnoeid  
en duizelt, lief. Dan zinken wij vermoeid.

Straks strelen we in de stal blauwe konijnen.
Op het hooi flitst een pasgeslepen beitel
en een bijl staat straf in een balk geplant.
Er ritselt een hagedis op het dak.
Gij dooft de lamp. Wij komen langzaam buiten  
onder de bomen en wij staan te luisteren
naar de verte waar maneklaarte vaart.
En gij wordt schoon en goed voor mij, eilaas,
in deze nacht. Wij staan op klamme zoden
en stamelen. Er drijft de geur van koren
alom en pasgebroken dennenhout.
Maar uw vingers zijn als mos, smal en koud,
en ik befluit ze zoetjes, tot ze zijn
betoverd aan mijn lippen, eeuwiglijk,
met de weemoed van mijn mond overdonkerd  
- lief, hoelang staan wij voor elkaar verwonderd ?

Ik verlaat u over een uitgedroogde gracht  
waar een oude schoen vergaat en wat
roest tragisch overblijft van duurzaam ijzer.
Zo treffen wij voor ‘t hart telkens bewijzen :
het schone, ook het sterke moet hier vergaan,  
en, vallend, worden wij ‘t einde gewaar.
Daarom laat God ons somtijds teder spelen
met alle de madelieven van ons leven.

Het is een land van grijsaards na de zomer,  
hier geeuwt de heide in haar gal van zonde ;  
het bruin der eiken heeft de geur der honden,  
het dorp gloeit in zijn klokken van october.

De honig druipt vermoeid in aarden potten  
waaraan de handen zich getroost verenen;
en eenzaam duurt ‘t gemaal der molenstenen,
‘t kasteel staat in zijn grachten te verrotten.

Sterfbedden blinken van het goud der vaderen,  
‘t is avond en de zonen zien het wonder :
‘t geboortehuis dompelt in nevel onder
en jeugd en lief en àl zijn niet te naderen.

Zondag op het land.
Roken en door 't venster staren :
linden voor de gevel,
trage knapen gaan voorbij.

Zomeravond op de velden
en de verre treinen kan men horen.
Grachten die naar heimwee smaken,
vergezichten, klokken die mij plagen
komen 't hart zijn honig roven.
En de dorpen die ik door wil trekken,
waar de bruiden wonen,
waar de boten varen op de stromen,
roepen mij in ‘t dalend donker :
in het koren staat een huis.

Maar ik toef hier voor het venster
van een boerenkamer
waar een stoel de stilte tekent
en de bloemen bruin verwelken
in een glas groen water.

I.

Zij droeg de lamp achter de waterlissen.  
De dageraad van middernacht knaagt door  
het hoog vertrek waarin Maria slaapt,  
terwijl ik snak naar water en naar lissen.

Ik lig bij haar. Zij rust bij mij. En geen  
van beiden zijn wij in de wereld samen,  
want niets is hier want élders samen  
waar geen verlangen de een van de ander scheidt.

De muur wordt spiegel van het sterrenheir.  
De stilte zwelt van vissen. In de algen  
knerpen de zoutkristallen van oud zeer.

Verblijf ik dan voortaan in 't zeemansgraf  
terwijl het spookschip onverpoosd blijft zeilen?
- Maar als Maria zucht, vat ik haar hand.

II.

Wolvin en wolf in 't winters ledikant
als het gehuil des harten krimpt tot fluistren:  
uit de angsten ranken namen op in 't duister  
met in hun wijn de bloedsmaak van het lam.

Als in de tijd van de ouders zijn de nachten,  
op 't huis gestapeld drukt het tempelpuin;
en waar een lichtstraal door een schaduw suist  
bederft de waan tot schimmel op de wanden.

‘t Gedroomde kinderhandje slaapt in ons;
zijn polsje klopt gelijk in nood de borst
der vogels die men treurig vrij moet laten.

Samen, onder de vlag van 't beddenlaken,
als na een veldslag zijn wij opgebaard.
Maria's hand rust op mijn grauwend haar.