Ksenia Kaniewska 

Translator

Być może urodził się podsłuchiwaczem rozmów telefonicznych
Pił i słuchał
Rozumiał mechanizm
Czuł, jak kable telefoniczne
stają się mimowolnymi świadkami drżenia głosów
Nie bez powodu małe dzieci czasem przywiązują je sobie do zadków
Wyobrażając sobie, że są ogoniastymi diabełkami
Tak, coś w tym jest, dzieci przecież nie wiedzą,
Że w tych kablach, zanim odcięli je od słuchawek
Kłębiły się ludzkie uczucia,
Które potem przeciekały przez dziurki aż po oba końce
I wylewały się w dźwięki dzwonków na pasach
Którymi dzieci opasywały się na Małankę
Dźwięki jak dzwonek
starego aparatu telefonicznego.
Później podsłuchiwaczowi wybili okna
Teraz pił i słuchał
Jak wiatr dźwięczał w drzazgach okiennego szkła
Ale i tak nie usłyszał
Co zadźwięczało w odpowiedzi

Ruch drzwi, niby to człowiek jęczy we śnie.
W absolutnej ciszy niespokojnie przeczekiwałem
aż zamkną otwarte drzwi, kiedy 
wyższy tembr jęku przejdzie w jęk bardziej basowy.
Wyobrażałem sobie człowieka, który jeszcze w dzieciństwie, podczas
          zabawy w chowanego
ukrył się za niewidocznymi drzwiami
gdzieś w półmrocznym zakątku mieszkania.
Dziwił się tylko, czemu go tak długo nie mogli odnaleźć.
Nikt jednak nie zajrzał do jego kącika, a człowiek zasnął
i z czasem po prostu wrósł w drzwi, i właśnie teraz
dają się słyszeć jego jęki.
Otworzysz drzwi – jęk staje się cieńszy, radosny,
jakby człowiek czuł, że drzwi otwarto i że jest wolny,
a kiedy drzwi znów zamykają –
basem jak niewolnik pojękuje,
niby to raz ostatni
i ja, nie wytrzymawszy, wykrzykuję,
człowieku, wieczny portierze, wrosły w drzwi!
Obudź się, nie chcę bawić się w ciuciubabkę
ni stukać, ni krzyczeć, obwieszczając twoje zjawienie się,
ale to ja cię znalazłem, człowiecze, 
wszyscy cię opuścili, a ja cię znalazłem.
Obudź się, przyszedłem,
by wyrwać cię z drzwi
i namaścić je
własnym głosem.

Twój maleńki bóg co serca pożera,
jest jak zły sen, jak stracony czas –
gdzieś tam ukradkiem na papierze
skrobie myśli spisuje, nas to nie dotyczy.
Nie szukaj w nim przyjaciela, twój maleńki bóg.
nie da ci schronienia ani spokoju ,
pod obrusem suszy kwitnący mech,
by nigdy więcej już nic nie zakwitło.
Twój maleńki bóg – diabeł szary,
jak zima zła, jak dym żrący,
dom ma w szufladzie, tam gdzie od dawna
trzymasz różne nitki i guziki.
Obłudnik sknera maleńki bóg,
ofiarę bierze ze starych kluczy.
Rozmawiałem z nim, tak bardzo prosiłem,
Ale on się nastroszył i tylko milczy.
Znosiłem mu wszystkie skarby.
grzałem korzenne wino i grog
w kuchni cichcem suszyłem grzyby,
by był łaskawszy, twój zasrany bóg!
Byłem z tobą, chciałem ze wszystkich sił,
przy każdym spotkaniu mu groziłem,
Ale jest spokojny, bo zwyciężył.
Szura nocami niczym biały szczur.

Tyle wszystkiego pożera nam miłość –
Łakomy i tłusty zielony robak.
Czasami przechodzi obok kobieta
Patrzy jakby pokąsać kogoś chciała.
Trzyma w rękach futerał błękitny,
Włosy w węzełek zebrane.
Wśród miejskich par bezczelnie szczęśliwych
I to ją uwiera, że sama.
Że jej to lato jak bez brzegów rzeka,
I jak szkło pokruszone ciało rani.
Kobieta kiedy karmi gołębie,
Kiedy na plaży bluzkę zdejmuje,
I kiedy spada na łeb na szyję
I kiedy wzuwa błękitne buciki
Tyle wszystkiego, myśli, miłość nam zabiera
Teraz już w końcu nic mogę nareszcie.

nasze sny w słońcu po rozgrzane brzuchy.
znikają tony i cienie.
cofają się od nich przedwieczorne rzeki,
omijają je i płyną w swoją stronę.
nasze sny, wrażliwe na najdrobniejsze
wahania nastrojów czy pogody,
mają tak cienką skórę
czasem się przenikają
i jeśli zdarzy się nam być tuż obok
zasnąć w jednym pokoju,
nasze sny zaraz zaczynają gadać
o dziwach dziwów, o snach swoich snów,
i mimo wszystkich tych przestróg i znaków
wyśni się nam obojgu jednakowy sen.