Jos Vos 

Translator

Zeven katten hebben het goed
altijd met de dichter en zijn vrouw
van oost naar west
heen en weer
de dokter geeft ze een prik
een naam krijgen ze en papieren: visum en pas
veilig en wel op reis

het doet er niet toe wie naast ze komt wonen
zeven katten hebben het goed

altijd bij de dichter en zijn vrouw
wie ís de moeder van de dichter dan?
en waar lígt haar grafsteen dan?
waarom zijn ze hier komen wonen?
daar hoeft niemand iets over te weten
de zwijgzame dichter zegt geen woord
zijn lieve vrouwtje kookt uitstekend

zeven katten hadden het goed, zo goed
er ging tien jaar voorbij
drie zijn er vorig jaar van ouderdom gestorven
drie zijn er vorig jaar gestorven
wat wil je ook hè
wie ís de moeder van de dichter dan?
en waar lígt haar grafsteen dan?
daarom zijn ze hier komen wonen

dit is me pas een leuke plek
voor het eerst zegt de zwijgzame dichter iets
mijn vrouwtje kookt echt
uitstekend, hoor

De koekoek roept
het groen lacht het licht danst het water gutst
liefde is het, en een waarschuwing
nu de wouden gladgeschoren zijn
heel de wereld onder de rok van de aardbol graait.
al het groen wegrukt en in de zeeën
kotst – bovendien
boort hij gaten in de lucht, de kleine rebel
chloorfluorkoolwaterstof, de guerillero die ten hemel
die dansend ten hemel stijgt
Sta uur na uur klaar voor het laatste uur van de aarde
alwie op de zuidelijke zee door de zon wordt gekust
ontvangt onbewust een kleine doodsvlek
Jullie, vijf zintuigen van de vier seizoenen
die geleidelijk je ritme verliest
’s zomers sneeuwt het ’s winters krijg je een zonnesteek
Niettemin, zonder hiervan te weten
- of weet hij het wel? –
door de heerlijke melodie die hij zingt
komen miljoenen jaren op dit ogenblik terecht
De koekoek roept

Ik schrijf een gedicht
ik schrijf de eerste regel
mijn beitel, ochtendgek, richt zich op:
mijn rechtvaardigheid!

Vrouwenborsten en het morgenrood hoeven niet per se mooi te wezen
schoonheid is niet noodzakelijk het voornaamste
alle muziek is een vuile leugen!
En in de eerste plaats: alle mogelijke bloemen dichtvouwen, en neervallen!

Vanochtend, 24 september 1966
heb ik een goeie vriend een brief geschreven
over de erfzonde
over de volmaakte misdaad en het afschaffen van kennis

O, wat hebben we
hier nou toch, een waterdruppel die over mijn roze handpalm rolt
borsten die zich in een koffieschoteltje spiegelen
ik kán helemaal niet neervallen
ik ben over een zwaard gesneld, maar de wereld verdwijnt niet!